Hoofd en hart
Roos was de hele nacht wakker… de epilepsie hield haar uit haar slaap. Tijdens het wassen en aankleden draaide ze het liefst weer in de foetushouding en tijdens het ontbijt zat ze rustig in haar stoel. Tè rustig. Terwijl we op de taxi aan het wachten waren keek ze me aan alsof ze wilde zeggen; “Kom op mam, stuur je me nu echt naar Ilmarinen?”. En ja. Ik stuurde haar dus echt naar Ilmarinen. Of beter gezegd; mijn hoofd stuurde…