Ik zou kunnen schrijven over de medicatie die nu bijna is afgebouwd of over de extreem slechte en de extreem goede momenten die daar aan gekoppeld zijn. Ik zou kunnen schrijven over hoe ik Roos haar eerste losse tand er uiteindelijk tóch uit heb kunnen trekken of over hoe we ontdekten dat wiebeltand nummer twee zomaar weg was. Ik zou kunnen schrijven over dat ik sinds de zomervakantine weer drie in plaast van twee dagen werk en hoe ik daar…
Het ging goed met Roos. Zó goed, dat we besloten haar 5e verjaardag weer eens iets groter te vieren dan alleen met opa’s en oma’s. De vrijdag vóór haar verjaardag stond ik de eerste baksels al in de keuken te maken. Zaterdag bakte ik verder en zondagochtend, de dag van haar verjaardag, volgde de finishing toutch. We zouden het vieren in de vorm van een High Tea, omdat Roos zo van lekker eten houdt. Uit een week waarin we Roos dagelijks moesten…
Vijf jaar geleden vroeg Erik mij ten huwelijk. Voor de zoveelste keer hadden we een gesprek over hoe we alles zouden regelen wat betreft de aankoop van een huis en de geboorte van ons babymeisje.“Zullen we dan maar trouwen?”, vroeg Erik terwijl hij naast me in bed lag. Omdat hij daarvoor steeds star vasthield aan een samenlevingscontract, geloofde ik hem niet. En dat zei ik hem. Maar toen hij vervolgens herstellende van hernia-operatie met veel pijn en moeite voor mij…
“Kijk juf! Ik heb een wiebeltand!!”, zei de kleuter blij terwijl ze voor me stond. Elke dag liet ze even zien hoe haar tand losser en losser zat, totdat we op een dag in de kring zaten en de kleuter een hap van haar appel nam. Een blije kreet en een luid “Mijn tand is eruit!!!!” volgden. Haar eerste tand.Ik zocht een klein doosje, deed daar een watje in en het kleine witte tandje werd er voorzichtig ingelegd. ’s Middags…
“Mama, Roos is heel ziek.”“Oh ja?”, vraag ik aan Morris, “Is Roos ziek? Wat heeft ze dan?”.“Zo, mama. Kijk zo. Heel ziek toch?”, antwoordt hij met een ernstige blik, terwijl hij zijn armpjes naar voren steekt en schokkerige beweging maakt.Ik slik en kijk naar Morris die nog steeds met die ernstige blik naar me kijkt en wacht op een bevestiging.“Ja.”, zeg ik dan met een brok in mijn keel. “Roos is ziek. Roos heeft epilepsie.”.Toen Morris geboren werd, was Roos…
Een hele dikke vette WAUW!!! Want…….. WE KUNNEN STOPPEN!!!!!!! We zijn er!!! En we zijn er beduusd van…. In slechts zeven weken tijd heeft de lieve wereld om Roos heen het streefbedrag van 20.000 euro bij elkaar weten te ‘sprokkelen’. Het is niet te bevatten wat er de afgelopen weken allemaal is gebeurd. Dít hadden we absoluut niet verwacht…. Dat er een mooi klein startbedrag voort zou komen uit de ‘droom’ hadden we wel gedacht. Maar in (slechts) zeven weken…
– met de billen bloot – onvoorstelbaar veel donaties, met in een korte tijd een mega mooi bedrag (we zijn er bíjna!!!) – spontaan prachtige lieve acties voor de bus van Roos – WAUW is nieuwe stopwoord geworden – ontspannen weekendje Oerol met lieve vriendinnen Jandra en Yvonne – mee op schoolreis met Roos – RSI in duimen door veelvuldig kijken op Dream or Donate – ontheffing leerplicht aangevraagd voor Roos (deed meer met me dan ik had verwacht) – uitnodiging…
Terwijl er de afgelopen week bommen barstten overal ter wereld, barstte het in de wereld van KlapRoos alleen maar van de liefde. Konden we maar een beetje van al die liefde rondstrooien, dan zou de wereld er een stuk mooier uit zien.Wat er vanaf het moment dat we met billen bloot gingen is gebeurd, is overweldigend en hartverwarmend. Ongelooflijk lief!Eerst het massale delen van de pagina en de donaties die binnenstroomden. Van familie, vrienden, bekenden, mensen van vroeger, (oud)buren, (oud)leerlingen,…
Ruim een week geleden besloten Erik en ik met de billen bloot te gaan. We startten een crowdfund (http://www.dreamordonate.nl/6338-een-rolstoelbus-voor-roos) omdat we op korte termijn (of eigenlijk gisteren al) een bus nodig hebben voor Roos. We kunnen domweg niet het hele bedrag voor een bus ophoesten en gingen daarom naakt voor een groot publiek.Wat er in die week tijd is gebeurd, is niet te bevatten. Als een olievlek verspreidde het bericht zich en de donaties kwamen in een razend tempo binnen. Van…
Niet eerder heb ik zo lang over het schrijven van een blog gedaan als nu. Ongeveer duizend keer heb ik het herschreven, gewist, toch maar weer opnieuw geschreven en aangepast omdat ik niet de juiste woorden kon vinden. Te zielig, te zakelijk, teveel tekst, te minimaal, onsamenhangend, maar vooral omdat ik het onderwerp, de kern van het verhaal, lastig vind. Dit blog gaat over hulp vragen. Iets dat sowieso al moeilijk is. Maar laat staan op het gebied waar wij het…