Roos is vier. Vandaag is ze een kleuter geworden. Als juf van groep 1/2 probeer ik me Roos voor te stellen tussen de kinderen uit mijn klas. In de kring, op een kleuterstoeltje met haar naam erop. Spontaan barst ik in huilen uit. 
Ik terg mezelf. Enorm….

Kleine meisjes worden groot…. maar mijn grote meisje blijft klein. Dit jaar lijkt het iets meer ‘pijn’ te doen dan vorig jaar. Al weken houdt het me bezig. En niet alleen mij. Ook Erik heeft er ‘last’ van. Lieve Roos is vier, ze is nu een kleuter. Waar de leeftijd van 4 voor veel ouders (en kinderen) een mijlpaal is, is de leeftijd voor ons een keiharde confrontatie. Roos gaat niet naar school. Sterker, volgend jaar, wanneer ze 5 wordt en officieel leerplichtig is, moeten we ontheffing van de leerplicht aanvragen voor haar. 

Gisteren vierden we haar verjaardag op Ilmarinen. Het feestje kreeg voor mij een bizarre en zeer emotionele wending toen ik tegenover een nieuw meisje uit Roos haar klas zat. “Haar ouders kennen Roos nog vanuit het SEIN.”, zei haar juf. Ondanks dat me niet direct iets begon te dagen, kreeg ik er kippenvel van. Maar toen de juf de naam van het meisje noemde, barstte ik in huilen uit. Ineens herkende ik haar. Het meisje lag tijdens Roos haar allereerste ziekenhuisopname in juni 2013 in het bedje naast Roos. Een klein mooi meisje van 1 jaar oud, met een mooi brilletje waardoor ze de wereld iets beter zou moeten zien. Roos was toen bijna twee. Ik weet nog dat ik me verbaasde over de leeftijd van het meisje. Dat ik dacht dat ze jonger was omdat ze in haar ontwikkeling flink achter liep. Ze deed niet zoveel. En ik weet nog dat ik stiekem opgelucht was dat Roos zich op die leeftijd al meer ontwikkeld had.
Het meisje had de diagnose Syndroom van West, waar ik nog nooit van gehoord had. Roos had nog geen diagnose. Ze zat nog volop in de (nare) onderzoeken om te achterhalen waar de epilepsie vandaan kwam. Haar vader speelde af en toe op een muziekdoosje voor Roos, omdat ze dan onrustig of verdrietig was en het meisje daarmee wakker hield. Vlak voor Roos werd ontslagen mochten zij ook naar huis. Hun nieuwe huis dacht ik, want ze zaten midden in een verhuizing.  

Dat kleine meisje zat nu tegenover me, om samen met de andere kinderen uit de klas Roos haar verjaardag te vieren. Het meisje was inmiddels uitgegroeid tot een mooie grote dame van net 3. 
Nog maar twee jaar geleden kon ze niet zoveel en nu pakte ze, toen ze van tafel mocht, een boekje en kwam naar mij toe. Ze gaf (zonder woorden) aan dat ze op schoot wilde en dat ik haar moest voorlezen. Het was zo prachtig om te zien, maar wat deed het tegelijkertijd ook ontzettend veel pijn…. Waar ik twee jaar geleden stiekem opgelucht was, werd ik nu keihard geconfronteerd met het feit dat Roos zich nauwelijks heeft ontwikkeld in die twee jaar tijd. Ik werd keihard geconfronteerd met het feit dat de dingen die ze toen kon, nu allemaal weg zijn…. Het feest was voor mij even voorbij…

It’s a small world…