Ik ben blij dat we onze zaakjes (lees administratie en het huis) goed voor elkaar hebben. Afgelopen week kwamen er twee dames op ‘bezoek’. Twee huiscontroles. Eén van het zorgkantoor voor onze PGB-administratie (wat ik overigens erg onzinnig en zonde van de tijd vond omdat onze administratie volledig in handen van de SVB ligt) en de ander van het zorgloket van de gemeente voor de WMO-aanpassingen in ons huis. 
Op zich waren het geen vervelende gesprekken en beide dames waren zeer meelevend en aardig. Bovendien zijn beide controles keurig afgestreept met een groen vinkje. Check, check, double check! Maar controles en gesprekken als deze vreten energie. 

Enerzijds wíl ik juist dat ze bij ons over de vloer komen. Ik wíl dat ze eens komen kijken achter onze voordeur. Zodat ze kennis kunnen maken met ons bijzondere gezin. Zodat ze zien dat de zorg en aanpassingen die we vragen (en godzijdank krijgen) ècht niet voor de lol zijn. Zodat ze zien wie Roos is. Zodat ze zien dat we het hebben over een lief, mooi, groot en toch ook klein meisje. En dat we het niet hebben over een ziekte, formulier of over een nummer. Maar anderzijds háát ik dit soort gesprekken. Omdat ik het gevoel heb me wéér te moeten verantwoorden. Omdat ik voor de miljoenste keer ons verhaal van begin tot eind moet vertellen. Omdat ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt word. En dan vervolgens mijn emoties de baas wil proberen te blijven omdat ik er zo ontzettend verdrietig van word. En omdat ik wéér met een wildvreemd persoon een kop koffie aan mijn keukentafel moet drinken…. 

Het was weer zo’n helse week… Niet alleen door de dubbele controle, maar ook door een terugval van Roos (dáárom durf ik bijna nooit te zeggen dat het goed gaat… iets met de goden verzoeken…), een passing van een nieuwe stoel en aanvraag van een nieuw bed en nog ‘gewoon’ werken, zorgen (slapeloze nachten door een ziekig jongetje), boodschappen en het huishouden… 
Toen ik bijna neigde om te vallen, was daar het ‘gemak’ van het wonen naast mijn lieve ouders. Mijn moeder stuurde ons de deur uit zodat we lekker met z’n tweeën uiteten konden gaan. En omdat ik er een ‘lekker’ weekend van wilde maken, heb ik ons zaterdag maar getrakteerd op een zelfgemaakte monchoutaart. En als kers op de taart kreeg ik de prachtige foto’s van ons gezin (helaas zonder Jasmijn) toegestuurd van de fotograaf die mij dinsdagavond gefotografeerd heeft voor de Cliniclowns. 
Een helse week, een heerlijk weekend! De nieuwe week kan weer beginnen!