Ruim twee jaar terug in de tijd. Daags na de diagnose… De grond was nog maar net onder onze voeten weggezakt, toen aan de orde kwam dat Roos niet langer naar een regulier kinderdagverblijf zou kunnen gaan. Vanuit de ouderkamer in het ziekenhuis, waar Roos nog was opgenomen, belde ik naar KDC Ilmarinen. Na een prettig en begripvol gesprek met onze huidige ambulant-begeleider, maakten we een afspraak voor een rondleiding. Ik kan me die rondleiding nog als de dag van gisteren herinneren. Geraakt door de warmte, de huiselijke sfeer, de rust, de liefdevolle medewerkers en de kinderen die Ilmarinen bezochten. Het beeld van het blonde meisje dat op de vloer in haar eigen wereldje twee pannendekseltjes tegen elkaar aansloeg. Ik herkende Roos in haar, maar dan een oudere versie... En het klopte. Het paste. Roos paste in dit plaatje. De eerste kennismaking met Ilmarinen voelde goed. Met een brok in mijn keel en vechtend tegen de tranen verliet ik samen met Erik het gebouw. Onze lieve Roos, die twee maanden daarvoor nog naar een ‘gewoon’ regulier kinderdagverblijf ging, zou voortaan naar een dagcentrum voor kinderen met een verstandelijke beperking gaan.

Niet veel later kwamen twee ‘juffies’ (zoals ze zichzelf noemen) van de roze klas op huisbezoek. Het was een warme, zonnige dag en omdat Roos onrustig werd in haar stoel, stelde één van de juffies voor even met Roos in de tuin te spelen zodat we het intakegesprek in alle rust af konden maken. Af en toe wierp ik stiekem een blik de tuin in, waar een wildvreemde met ons kleine meisje aan het spelen was. Het was een aandoenlijk en fijn gezicht de juf vol aandacht en liefde bezig te zien met Roos. “Wat een schatje!”, was de eerste reactie toen we klaar waren met het gesprek. De eerste stap in onze nieuwe gekke wereld (waar we toen overigens nog geen weet van hadden) was gezet. We hadden een fantastische opvangplek voor Roos gevonden!

Vandaag, ruim twee jaar later, namen Roos en wij afscheid van de roze klas. De klas waar ze ooit als nèt twee jarig meisje begon. De klas waar we haar in al haar (nieuwe) kwetsbaarheid vol vertrouwen achter durfden te laten. De klas waar duidelijk werd dat Roos op Ilmarinen goed op haar plek zat en de klas waar bij ons het pijnlijke besef kwam dat ze verstandelijk beperkt was geworden. De warme en veilige klas aan de basis van onze wereld op zijn kop. Als dank en blijk van grote waardering hebben we ons best gedaan op een passend cadeau voor Roos haar ‘juffies’. Een ‘afgezaagde’ mok, maar met een prachtig en heel passend gedicht van kunstenares Lowieke van der Heide van Veronzinsels. Alsof het voor Roos en haar juffies geschreven is!

Ondanks dat Roos in onze ogen nog steeds klein is, is ze inmiddels bijna de oudste van de groep en is het tijd geworden om de volgende stap te zetten… Na de kerstvakantie gaat Roos beginnen in de oranje klas. Ilmarinen 2.0. Ons kleine schatje is een grote schat!