Rustig
Maandagochtend neem ik met een knoop in mijn maag afscheid van Roos. Een extra dikke knuffel, een aai door haar zachte haren. Met tranen in mijn ogen kijk ik haar na terwijl ze met Yvonne de straat uit rijdt naar Ilmarinen. Onze vakantie is begonnen. Onze vakantie met ons gezin, maar zonder Roos. Stilzwijgend pakken Erik en ik de auto in en vertrekken met Jasmijn, Morris en Aniek (vriendin van Jasmijn) naar een huisje op een luxe vakantiepark. Ik voel me een slechte moeder.
Wanneer ik de eerste ochtend met Morris in het pierenbadje zit (terwijl ik zwemmen haat) en gezinnen met kinderen in dezelfde leeftijd van mijn kinderen zie, moet ik even slikken. Ze zijn blij. Hebben plezier met elkaar. En vooral… ze zijn SAMEN. Diezelfde middag heerst er een haast ijzige stilte in ons huisje terwijl Erik en ik op de bank zitten en Morris even slaapt. Roos mist. En ik mis haar. Erik heeft er ook last van.
Op dag twee, wanneer ik weer op de rand van het pierenbad zit, stampt er een klein meisje met mollige beentjes door het water. Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Ze doet me denken aan Roos. Een gezonde Roos. Ik voel de tranen opwellen en richt me snel op Morris die optimaal geniet. Erik zoeft met Jasmijn en Aniek van de wildwaterbaan. Ook zij hebben het naar hun zin. Ik moet duidelijk de knop omzetten en mijn weemoedige gevoel overboord gooien. We zijn hier om te genieten!
Naarmate de week vordert en we ongedwongen een hapje kunnen eten in een restaurant en genieten van een uitstapje naar de dierentuin, ebt het gemis steeds meer naar de achtergrond. Dat wil zeggen, ik mis Roos gruwelijk, maar niet meer voortdurend.
De dag voor vertrek belt mijn moeder. “Hoe is het daar?”, vraagt ze. “Hoe bedoel je?”. Ik heb toch net uitgebreid verteld over de dierentuin, denk ik bij mezelf. “Nou…”, zegt ze, “Hoe is het bij jullie? Hoe bevalt de week?”. Oh, dat bedoelt ze! Hoe is het zo zonder Roos… “Rustig.”, antwoord ik. En dat is het enige woord dat ik kan verzinnen. Rustig… Rustig in de zin van stil, weinig geluid en reuring. Rustig in de zin van even niet 24 uur op scherp. Eigenlijk doen we niet zoveel die week. Beetje relaxen, wandelen, zwemmen, af en toe een uitstapje, een hapje en een drankje, lezen. Gewoon normaal…. En ik durf het bijna niet te zeggen…. maar het is heerlijk!
