“Kijk juf! Ik heb een wiebeltand!!”, zei de kleuter blij terwijl ze voor me stond. Elke dag liet ze even zien hoe haar tand losser en losser zat, totdat we op een dag in de kring zaten en de kleuter een hap van haar appel nam. Een blije kreet en een luid “Mijn tand is eruit!!!!” volgden. Haar eerste tand.
Ik zocht een klein doosje, deed daar een watje in en het kleine witte tandje werd er voorzichtig ingelegd. ’s Middags rende de kleuter direct naar haar moeder en riep blij; “Mamaaaa, mijn tand is er uit!!!!!!”. Trots ging de kleuter met het doosje in haar hand en haar mond wijd open voor haar moeder staan. Blij verrast zei de moeder dat ze dan een echt tandendoosje zouden gaan kopen waar voortaan alle tandjes in bewaard konden worden. Het tandenwisselen was begonnen!

Herkenbaar?

Eergisteren lag ik bij Roos in bed en kriebelde haar wat in haar nek. Tijdens een helder moment begon ze te schaterlachen. Het scheve tandje in haar mond viel me meteen op. Met gevaar voor eigen vinger probeerde ik voorzichtig aan het tandje te voelen. Waarna ik net zo enthousiast als de kleuter uit het bovenstaande stukje riep; “Wauw Roosje!! Je tand zit los! Je eerste wiebeltand!!!!”. Heel even leken haar oogjes te glunderen en verscheen er een glimlach op haar gezicht. Maar misschien heb ik me dat ook wel ingebeeld…. In ieder geval vond ik de ontdekking van die eerste losse tand net zo bijzonder als dat de kleuter het vond.
En sindsdien kijk ik dus elke dag honderd keer of het tandje nog in Roos haar mond zit en probeer ik met gevaar voor eigen vinger even te voelen of het losser en losser zit. Ik houd het nauwlettend in de gaten en hoop dat ze het tandje niet doorslikt of uitspuugt op een onbewaakt ogenblik. Want Roos zal niet trots en enthousiast laten zien en vertellen dat haar eerste tand eruit is, maar ík vind het wèl net zo bijzonder als de moeder en dochter uit het eerste stukje!
Gelukkig draagt Roos luiers…. 😉