Een week thuis… De beste plek om te zijn… Maar thuis betekent helaas niet dat de zorgen ophouden. Roos was echt flink ziek. En dat zeggen we niet snel. Ze had niet alleen een blaasontsteking en corona, maar bleek nog twee andere virussen bij zich te dragen.
Ook thuis liet ze ons de dagen na de opname schrikken en zette ons flink aan het werk om met zuurstof en vernevelen om haar saturatie stabiel te krijgen. Ook ‘s nachts. Gelukkig laat Roos sinds eergisteren een beter beeld zien. Dat wil zeggen; ze is meer wakker, helder en heeft geen zuurstof meer nodig gehad. En ze lacht weer. Zo fijn om die heerlijke lach weer te horen.

De antibiotica tegen de blaasontsteking is afgelopen, maar Roos wordt tot de operatie structureel 3x per dag gekatheteriseerd door de thuiszorg. Vanwege de vele blaasontstekingen waar geen verbetering in zit (ze plast niet goed uit), hebben we in overleg met de uroloog besloten dat ze een vesicostoma gaat krijgen. Een gat boven haar schaambeen, rechtstreeks van haar buik naar haar blaas. Geen zakje eraan, want ze draagt een luier. We vinden het een ding. Maar 3 tot 4 keer daags katheteriseren met het idee dat het structureel is vinden we meer een ding. Een belasting en een beperking. Voor Roos en voor ons. We denken dat een vesciostoma meer comfort gaat geven. En dat vinden we het allerbelangrijkst voor Roos. Een zo comfortabel en mooi mogelijk leven…