Gillen, hummen, brommen, kreunen, handen wringen, weinig energie, bleek snoetje, benen optrekken, voorovergeklapt liggen…

Ongemak.

Hormonen uitgesloten, want hormoonremmers en onder toezicht van de endocrinoloog. Epilepsie is niet echt veranderd… stabiel slecht zoals altijd. Heeft ze pijn ergens? Zijn het haar darmen? Aangezien spoelen niet meer zo gemakkelijk gaat en ze al een poos slijmdraden in haar ontlasting heeft? Ontlastingsonderzoek wees na standaard onderzoeken niets verontrustends uit. Maar wát is het dan wèl?

Onze zorgen zijn er en die zijn er echt niet zomaar aangezien we echt wel wat gewend zijn…
Het gevoel niet gehoord te worden en het machteloze gevoel naar Roos toe vreet energie. We zijn moe, ongerust, verdrietig… Eigenlijk ben ik er gewoon even helemaal klaar mee.

Klaar met de zorgen,
klaar met uitleggen,
klaar met aan de bel trekken,
klaar met “ik weet het niet”
klaar met “kan het niet verklaren”
klaar met het kastje,
klaar met de muur,
klaar met geduld,
klaar met machteloos toekijken…
Gewoon klaar ermee!

Overigens niet klaar met Roos hoor, die is lief… Maar ik ben wel klaar met al het gedoe en de problematiek bij Roos. Gewoon klaar… punt.