Brok in m’n keel, knoop in m’n maag.
Loslaten, loskomen, wegvliegen. Vrij om te gaan en staan waar we willen. Zonder medicijnen, darmspoelen, rolstoel, aanpassingen, hulpmiddelen, zorgen, gedoe en geregel. Was het maar altijd zo. Dan waren die brok en knoop er ook niet. In plaats daarvan stromen de tranen over mijn wangen wanneer Roos wegrijdt met de taxi. Diep in slaap. Maar we gaan. Hebben dit nodig. En we zijn dankbaar dat het überhaupt kan.
Brok in m’n keel, knoop in m’n maag. Genieten en missen kunnen naast elkaar bestaan. En Roos is in goede handen.
Morris geniet. Van de eerste keer vliegen, van de schildpadjes in de fontein bij ons appartement, van de aandacht alleen voor hem. En van Rome…. “Want ik hou zo van geschiedenis mam”.
En wij genieten dáár dan weer van. We gaan weer mooie herinneringen maken.
De eerste hebben we al in the pocket. De bijzondere vlucht naar Rome. In een kort gesprekje tijdens het boarden kwam ter sprake dat Morris voor de eerste keer ging vliegen en daarop werd gevraagd of we lekker een weekendje weggingen. We vertelden dat Morris verlof had gekregen omdat het niet vanzelfsprekend is om zo’n reis met z’n drieën te maken vanwege zijn gehandicapte zus. Dus niet alleen de eerste keer vliegen, maar deze reis in z’n geheel is erg bijzonder. Tijdens de vlucht kwam een van de stewardessen ineens met een verrassing voor Morris; een kaartje met een lieve tekst en een geluksmuntje van KLM. Om hem in het zonnetje te zetten. Zo onwijs lief… we waren tot tranen geroerd.
Morgen gaan we Rome bij daglicht ontdekken. En vrijdag… en zaterdag… Drie volle dagen!
En zondag? Dan gaan we weer gruwelijk knuffelen met Roos.