“Mam, als Roos later groot is, wat gebeurt er dan met haar?”. Hij vraagt het zomaar op een ochtend… Hij is ermee bezig. Met later. Een onderwerp dat ik zelf liever vermijd, ook al weet ik dat het gaat komen.
“Wat bedoel je precies Morris?”, vraag ik.
“Nou…”, antwoordt Morris, “… als Roos later groot is, wat gebeurt er dan met haar? Jullie zijn dan oud. En de PGB-ers worden ook ouder…”. Even kijk ik hem vragend aan. “Nou, jullie zijn dan oud en de PGB-ers ook.”, vervolgt hij, “Maar ik ben dan nog niet heel erg oud. Wel ouder, maar niet heel erg oud…”. Ik vraag of hij soms bedoelt dat hij dan wel voor Roos zou kunnen zorgen. “Ja!”, zegt hij, “Dat bedoel ik. Ik kan later wel voor Roos zorgen.”.

Op dit soort momenten wordt mijn hart overspoeld door liefde en tegelijkertijd breekt het van verdriet. Morris is zo lief en zorgzaam. Hij houdt van zijn kleine grote zus en voelt zich verantwoordelijk voor haar. Maar als (net) 9-jarige zou hij zich geen zorgen moeten maken over de dingen waar hij nu zorgen over maakt. Terwijl ik mijn tranen in bedwang houd, antwoord ik resoluut; “Ach Morris, dat vind ik echt super lief van je, maar jij hoeft niet voor Roos te zorgen later. Dat doen wij. En als we dat niet meer kunnen zorgen we dat er een fijn plekje is voor Roos met lieve mensen die voor haar zorgen. Dan kun jij gewoon haar broertje blijven in plaats van haar verzorger….”. Terwijl ik het zeg denk ik aan de gruwelijkheden op de zorgboerderij in Wedde. Morris lijkt ook niet helemaal overtuigd, maar neemt voor nu genoegen met mijn antwoord. Hij gaat weer verder waar hij mee bezig was. En ik? Ik duw mijn angst voor later aan de kant, slik mijn tranen weg en voel voor nu alleen maar liefde… Liefde en trots!