Leven met een kwetsbaar kind, betekent leven in een kwetsbare omgeving. Voordat ik met Roos in deze gekke wereld terecht kwam, had ik (gelukkig) maar één keer eerder met het overlijden van een kind te maken gehad. Nu, 10 jaar verder, zijn alleen in onze directe omgeving al 13 kinderen overleden. Kinderen die we persoonlijk hebben gekend omdat we een kamer in het ziekenhuis deelden, of omdat het bij Roos in de klas zat. Een kind dat we via via of tijdens een bijzondere vakantie ontmoetten of kinderen die we via een andere weg leerden kennen.
Bij die 13 kinderen die zo enorm gemist worden door hun ouders, broers, zussen en andere dierbaren in hun omgeving, heb ik al die overleden kinderen die we ‘kenden’ via verhalen, foto’s en filmpjes niet eens meegeteld. De kinderen die we nooit in het echt hebben ontmoet, maar waarvan we toch het gevoel hadden dat we ze kenden omdat we hun leven volgden op social media (zoals velen dat gevoel hebben bij Roos). Of omdat we hun ouders wel eens spraken. We deelden de zorgen. Weliswaar soms op een totaal ander schip, maar allemaal in dezelfde zorgen zee met haar onvoorspelbaar woeste stormen en haar prachtig kalme wateren.

Iedere keer wanneer het bericht komt dat een kind uit die zee is overleden, raakt het ons. Het komt keihard binnen. Omdat het ons vreselijk lijkt om je kind plotseling te verliezen en omdat het ons een onmogelijk maar dapper besluit lijkt om je kind uit liefde los te laten. Omdat het ons verschrikkelijk lijkt om je kind niet meer te kunnen knuffelen en omdat het ons afschuwelijk lijkt hoe je je leven dat iedere dag in het teken van zorgen stond ineens zonder de persoon waar je zo van houdt (weer) vorm moet gaan geven. Het raakt ons omdat het ónze grootste angst is en omdat we tegelijkertijd weten dat het ook onze realiteit kan worden. Het raakt ons omdat het zo dichtbij komt… Zo dichtbij is…

Vanmorgen is Roos haar lieve mooie dappere vriendinnetje Manoe overleden en jeetje… wat zal ze enorm gemist worden.