Nadat we in oktober te horen kregen dat Roos voor de tweede keer in 10 jaar een paar dagen langer dan ‘normaal’ kon logeren, boekten we de reis die we eigenlijk afgelopen zomer met Morris hadden willen maken. We regelden alles tot in de puntjes voor Roos en timmerden de zorg goed dicht. We fantaseerden over wat we allemaal zouden gaan doen en keken enorm uit naar deze bijzondere reis.
En toen ging Erik zijn zieke vader ineens achteruit… Heel hard achteruit…. Tot op het laatst was het spannend of onze reis door zou kunnen gaan of niet. Toen we op het punt stonden om de reis te annuleren, overleed Erik zijn lieve vader. Lieve opa Hans…
Het was een bizarre, heftige en verdrietige periode. Of zelfs een bizarre, heftige en verdrietige maand. In een korte periode hadden we te dealen met twee keer een ambulance (voor Erik en voor Roos), met COVID bij Roos, met grote zorgen, met machteloosheid, veel stress en uiteindelijk het overlijden van Eriks vader. Drie dagen na de uitvaart stapten we met gemengde gevoelens en bekaf van alle spanning en emoties in de trein. De trein naar Londen. Het mooie sprookjesachtige Londen in deze tijd van het jaar.

De dag van de reis en de dag daarna kostten enorm veel energie. We genoten, maar alles kwam keihard binnen. Als gevolg liep Erik duizelig en met een hoofd vol watten rond en kreeg ik op de tweede avond een inzinking… Misselijk, duizelig, paniek, koud en een enorme huilbui. De dagen daarna ging het beter. De goede berichten over Roos vanuit Ilmarinen maakten dat we thuis makkelijker los konden laten. We wandelden onze hoofden leeg, namen dierbare oude herinneringen mee, maakten mooie nieuwe herinneringen, we lachten en huilden, kwamen op verrassende plekken, genoten van Morris (die zijn ogen uitkeek en zo blij was) en merkten wederom dat gruwelijk genieten en gruwelijk missen best samen kunnen gaan… Samen mógen gaan… Ontzettend dankbaar voor deze bijzondere reis!