Een confronterend heerlijke vakantie
Een week samen op vakantie. Met mijn lieve papa en mama, broertje en schoonzus, nichtje en neefje en Erik, Roos en Morris. Een week in een huis op een Landalpark. Samen.
Het aangepaste bed dat we regelden via de verzekering zorgde voor een stuk gemak. We hadden enorme mazzel met het weer. Op één dag na elke dag zon! We kletsten, bezochten de dierentuin, luierden, huurden een zwembad voor ons alleen, wandelden, borrelden, speelden Koningsdagbingo met súper leuke prijzen en lagen regelmatig in een deuk (het verhaal van mijn ouders die verkeerd reden en op hun elektrische fietsen op een mountainbike pad belandden spande de kroon). Roos had net als thuis goede en slechte dagen, maar was op de juiste momenten wakker en helder! Het was een heerlijke week!
Maar toch kwamen afgelopen donderdag de tranen. Tranen van vermoeidheid en van verdriet. Ondanks dat het fijn was om samen te zijn vond ik deze week namelijk ook confronterend.
Confronterend omdat een week in een huis zonder aanpassingen (op het bed na) echt behelpen is. Confronterend omdat we de zorg niet zoals thuis konden delen met zorgverleners en zelf een tandje bij moesten zetten. Confronterend omdat we met Roos niet zomaar kunnen gaan en staan waar we willen. En al helemaal niet spontaan. Maar vooral confronterend omdat de zorg voor Roos door de jaren is toegenomen en we haar niet meer langer dan een uur uit handen kunnen geven aan mijn ouders. En daar kunnen zíj niets aan doen. Toen mijn broertje en vriendin hun kinderen achterlieten bij mijn ouders zodat ze een middagje met z’n tweeën op pad konden, had ik het even lastig. Het had niets te maken met misgunnen, maar het was een pijnlijke confrontatie met ónze werkelijkheid.
De confrontatie van afgelopen week gaat gepaard met verdriet, schuldgevoel en vragen. Want wíl ik dit nog? Wíl ik Roos een volgende keer nog mee als we een week met familie weggaan? Wíl ik Roos überhaupt nog mee op vakantie als vakantie voelt als keihard werken? Het zijn vragen waar het antwoord met de tijd zal gaan komen. En vragen die een zoektocht op zullen leveren. Want Roos voor langere tijd uit handen geven krijgen we nu nog niet rond. Er is geen geschikte plek. En eigenlijk… hoort ze er ook gewoon bij.
Overigens realiseer ik me heel erg goed dat we niets te klagen hebben. We zijn gelukkig niet helemaal aan huis gekluisterd en Roos trekt een andere omgeving prima. Wij kúnnen tenminste nog weg met haar.
Maar toch… dit is hoe ik het voel. Het was een confronterend heerlijke vakantie. Samen. 
2 gedachten over “Een confronterend heerlijke vakantie”
Weer mooi beschreven, de keus om je kind niet mee te nemen op vakantie is retezwaar. Maar om tijdens de vakantie, juist het moment waarop je zou moeten bijtanken, zo hard aan het werk te moeten trekken we niet meer. Iris kan het zelf niet aan om overal mee naar toegenomen te worden. Ze gaat over de rooie als haar dag niet het ritme en de structuur heeft die zij nodig heeft. Het was/is elke vakantie opnieuw een zware beslissing. Maar het bijtanken zorgt ervoor dat we er voor haar kunnen zijn. We gaan een keer per jaar op vakantie dat is ons bijtank moment .
Heel mooi geschreven, maar ook heel herkenbaar! Wij gaan ook altijd in de mei-vakantie met heel de familie en Floor. Voor ons voelt het enerzijds confronterend, maar anderzijds ook nog alle liefde die er juist is voor Floor, dat we de zorg in deze vakantie samen dragen. Maar ook het besef dat we ook tijd samen, samen met onze jongste dochter nodig hebben. Maar het ook niet geheel los willen/kunnen laten van Floor. Of we moeten dealen met de zorg voor of dealen met het gemis als ze er niet bij is. Ze hoort toch bij ons! Er is en blijft toch een gemis als ze er niet bij is. Het wordt hoe dan ook nooit zorgeloos, hoe mijn zus en haar gezin wel kunnen gaan en staan waar ze willen. Maar een keer rust en voor jezelf zorgen is ook belangrijk…. Hoe dan?