Roos was de hele nacht wakker… de epilepsie hield haar uit haar slaap. Tijdens het wassen en aankleden draaide ze het liefst weer in de foetushouding en tijdens het ontbijt zat ze rustig in haar stoel. Tè rustig. Terwijl we op de taxi aan het wachten waren keek ze me aan alsof ze wilde zeggen; “Kom op mam, stuur je me nu echt naar Ilmarinen?”. En ja. Ik stuurde haar dus echt naar Ilmarinen. Of beter gezegd; mijn hoofd stuurde haar naar Ilmarinen, mijn hart schreeuwde namelijk wat anders.

Het liefst had ik Roos vandaag thuis gehouden, zodat ze lekker op bed kon blijven om bij te tanken. Zodat ze rustig aan kon doen. Zodat ik haar extra veel kon knuffelen. Maar dat zou betekenen dat ik míjn planning helemaal om zou moeten gooien. Het zou betekenen dat ik Morris zou moeten teleurstellen omdat het uitje naar de bios dan niet door kan gaan. En het zou betekenen dat de hele dag in het teken zou staan voor zorgen voor Roos omdat er vanmiddag geen begeleider voor haar komt.
Mijn hart kan hard schreeuwen. Enorm hard! Maar ik heb door de jaren heen geleerd dat ik ook naar mijn hoofd moet luisteren. Soms kan het gewoon niet anders.

Sorry lieve Roos… Tot vanmiddag…