Erik en ik zijn het oneens met elkaar.
Natuurlijk komt dat in elke relatie voor, maar in het geval van Roos zijn we het nog niet eerder oneens geweest. 

Erik wil dat Roos een extra dag, een 4e dag, naar Ilmarinen gaat. Ik wil dat niet.
Erik ziet het als ontlasting en vindt dat we dat nu hard kunnen gebruiken om weer ritme in ons leven te krijgen. Ik zie het als het wegstoppen van Roos en vind dat we al een eindje op de goede weg zijn en zaken aardig op orde hebben. Het enige kloterige is dat mijn lichaam nog niet helemaal mee werkt na de bevalling, waardoor ik nog afhankelijk ben van anderen met bijv. het tillen van Roos.
Ergens begrijp ik Erik. Het is nu ook druk en er komt nog steeds veel op ons af. Maar het voelt voor mij niet goed of zelfs slecht om Roos nog een dag weg te brengen. Ik schiet al vol van alleen maar het idee… Ik ben haar moeder en ik wil zelf zorgen! Ik wil haar bij me hebben en van haar genieten, haar troosten, haar knuffelen, er voor haar zijn, haar vasthouden en beschermen… Roos is nog zo klein, te jong. Daarnaast twijfel ik er nu al aan of ze mij überhaupt als haar moeder ziet en herkent, dus haar nóg meer dagen wegbrengen is voor mij geen optie!

Het verschil tussen het rationele denken van mannen en het emotionele denken van vrouwen zorgt ervoor dat Erik en ik botsen. De eerste deukjes zijn gemaakt in onze nieuwe wereld. Maar we gaan er vast wel uitkomen.
Gelukkig zijn we niet total loss…