Toen we in juli vorig jaar Roos haar diagnose te horen kregen zakte de grond onder m’n voeten vandaan en viel ik te pletter in een nieuwe vreemde wereld. Ik krabbelde weliswaar op, maar was vanaf dat moment uit balans. Hormonen en een lichaam dat fysiek steeds minder kon naarmate de zwangerschap vorderde, speelden daar uiteraard ook een grote rol in. Lange tijd ging het dus helemaal niet zo oké met mij. 

Inmiddels is mijn dikke buik leeg en de hormonen voeren niet meer de boventoon. Ik voel me fysiek met de dag beter en emotioneel met de dag sterker. Hoe druk de combinatie van een zorgintensief kind en een baby ook is, lieve kleine Morris zorgt voor een zekere balans in de nieuwe gekke wereld. We worden niet meer 24 uur per dag opgeslokt door de zorgen om Roos, we moeten nu ook zorgen voor Morris.
Ook wordt onze nieuwe wereld langzamerhand meer en meer in kaart gebracht. We weten steeds beter welke routes we moeten bewandelen of waar we om de weg kunnen vragen als we verdwaald zijn. Dat geeft rust en scheelt zoveel frustratie en tijd….
En verder zag ik vreselijk op tegen het Ketogeen dieet. Met name tegen de zes weken vloeibaar en hoe Roos het zou oppakken. Maar morgen gaan we de 4e week alweer in, dag 22… Roos doet het nog steeds SUPER! De shakes drinkt ze weer braaf op (ook uit de roze tuitbeker!), de muffins, pannenkoeken en het beetje fruit, eet ze met smaak. Haar waarden zijn nog steeds heel erg netjes en haar lichaam lijkt meer en meer verzadigd te raken (d.w.z. ze lijkt minder honger te hebben).

Helaas geeft deze nieuwe wereld ons geen zekerheden. We zullen nog vaak genoeg tegen dingen aan blijven lopen, plannen bij moeten stellen (voor zover we die hebben) en de emoties zullen op en neer gaan…. Maar in ieder geval voel ik me zelf weer in balans! En dat geeft kracht!