Terwijl ik op bed lag te rusten vroeg Erik mij ondanks zijn zware hernia op z’n knieën ten huwelijk. Trouwen was de kortste klap om alles in één keer geregeld te hebben. We hadden samen een huis gekocht en ik was hoogzwanger van Roos.

Dus op donderdag 18 augustus 2011, een gratis trouwdag, kwamen we vroeg in de ochtend met onze getuigen aan bij het gemeentehuis. “We komen even trouwen”, zei ik tegen de meneer achter de balie (ja, ik zei dat echt…). Erik gaf zijn videocamera aan zijn vader en had hem alvast aangezet. Hij vergat dat te vertellen aan zijn vader. De trouwambtenaar vroeg of ze haar habijt aan moest trekken en toen we dat niet nodig vonden omdat haar zomerjurk feestelijk genoeg was, liepen we met z’n allen naar de trouwzaal. Ik op de goedkoopste slippers van de HEMA omdat mijn voeten zoveel vocht vasthielden dat ik geen normale schoenen meer paste. Eriks vader filmde ondertussen de vloer.
We namen ietwat gespannen plaats in de trouwzaal. En terwijl de ambtenaar van de burgerlijke stand zich gereed maakte om ons in het echt te verenigen, richtte Eriks vader de camera op haar en zette hem aan. Althans dat dacht hij, Erik was immers vergeten te vertellen dat hij al aan stond…
Omdat we in voortrouw hadden aangegeven dat we een uitgebreid verhaal niet nodig vonden, ging de ambtenaar na een kort algemeen praatje snel over op de huwelijksvoltrekking. Wij zeiden “ja”, de getuigen tekenden en tien minuten later liepen we als echtpaar de trouwzaal weer uit. Ik weet nog dat mijn vader verbaasd vroeg “Is dit het al? Moet je niet een bewijs meekrijgen ofzo?”. Maar Erik en ik vonden een trouwboekje onzin.
En zo stonden we na een kwartier buiten op de parkeerplaats te bedenken waar we om
9.45 uur al koffie met taart zouden kunnen krijgen. Als aandenken maakten we nog maar wat foto’s voor het gemeentehuis. En tien dagen later werd Roos geboren.

Zo chaotisch als onze trouwdag verliep, zo chaotisch waren de afgelopen tien jaar ook. We hebben samen verdrietige, heftige, stressvolle, boze, frustrerende en moeilijke momenten meegemaakt. Genoeg om elkaar volledig kwijt te raken. Maar we zijn altijd weer tot elkaar gekomen. We vinden elkaar (meestal) nog steeds lief en genieten van de mooie, grappige, liefdevolle, leuke, kleine, gouden momenten. We houden elkaar vast en laten elkaar los. We helpen elkaar en houden elkaar spiegels voor. We zorgen, lachen, huilen en maken ruzie. En we doen dat allemaal samen. En dat is denk ik onze kracht. Samen.

Vandaag zijn we 10 jaar getrouwd. En misschien wordt het tijd dat we onze trouwdag gewoon eens over doen… Met een groot feest, normale schoenen, heel veel lieve mensen en wij twee in het middelpunt. Gewoon, omdat we dat verdienen…