We hebben een feestje bij onze lieve vrienden Martijn en Mathilde. Lente is 12 geworden. Mathilde en ik waren collega’s en konden het goed met elkaar vinden. Eerst op het werk, later ook buiten het werk. Martijn en Erik kwamen in onze levens en bleken het ook goed met elkaar te kunnen vinden en Lente en Jasmijn (onze bonusdochters) hebben een soort zusterliefde (de ene keer dikke vriendinnen en de andere keer kunnen ze elkaar niet zien of luchten). Ondanks dat Mathilde en ik veel van elkaar verschillen, hebben we de laatste jaren (haast eng) veel overeenkomsten in onze levens.
De feestjes bij Martijn en Mathilde zijn altijd warm en gezellig. Erik, Jasmijn en ik komen er graag.

We eten heerlijke zelfgebakken taart, Roos eet een ketogene minimuffin en wat afgewogen aardbeien. We kletsen bij met de familie. Roos kruipt met haar helm op door de kamer en sjeest later in haar loopwagen buiten in de tuin. Het is intensief met Roos, maar ze doet het super! Ze houdt het goed vol! Erik en ik wisselen elkaar af in toezicht. Gelukkig lost Martijn ons ook nog even af en gaat gitaar spelen met Roos. 
Dan wordt de soep opgediend, maar Roos is moe. Ze trekt het niet meer. En als ze heel moe is, wordt Roos huilerig en boos én is de kans op veel aanvallen groter, dat willen we niet. Dus slaan we de soep af en stappen we in de auto. ‘Vroeger’ zouden we het campingbedje meegenomen hebben en Roos even op bed gelegd hebben. Maar Roos kan niet meer veilig in het bedje slapen. Ze gaat staan en kukelt over de rand. Ze ziet geen gevaar.
Tranen stromen over mijn wangen als we Ten Boer uit rijden. Ik had zó graag een soepje meegegeten. Niet om de soep, die vast heerlijk was, maar omdat ik gewoon wil dat alles weer ‘normaal’ is. Maar ons leven wordt nooit meer ‘normaal’… dít is nu ons ‘normaal’ en dat moet wennen…..