En dan zit je midden in de nacht met je slaapdronken kop de pleisters van de neussonde van je dochter van haar wang te pulken omdat ze de sonde eruit heeft getrokken en ze al een poosje hummend en sputterend in bed zit…

Omdat het hummen en sputteren aanhield en dwangmatiger werd, ging ik toch maar eruit om te kijken wat er aan de hand was. Ze bleek haar neussonde eruit te hebben getrokken. En dus hing de sonde aan haar wang te bungelen.
Op de foto lijkt ze rustig te blijven zitten terwijl ik de pleisters met de bungelende sonde van haar wang probeer te verwijderen. Nog geen paar seconden later zat ik half boven op haar om haar in de houdgreep te houden, terwijl zij met een vrije arm uit alle macht mij weg probeerde te duwen. Op dat moment was ik erg blij met de (dure) doekjes die we hebben aangeschaft om stickers snel en pijnloos te kunnen verwijderen.
Dat ze lást had van de bungelende sonde was overduidelijk. Toen hij er eenmaal af was ging ze rustig liggen en leek ze te gaan slapen.

Roos kan geen papa of mama roepen. Daarom is het belangrijk dat je haar kunt lezen. En aan haar geluiden kunt horen of er iets aan de hand is of hoe ze zich voelt.
Dít keer was het overduidelijk zichtbaar. Maar vaak is het gissen wat er aan de hand is. Want ook dát kan ze niet zeggen…