Ik weet nog dat de artsen in 2013 vertelden dat ze niet wisten of Roos ooit zou gaan lopen. Epilepsie, dyspraxie en hypermobiliteit maakten het lastig voor haar. Het was dan ook een enorme mijlpaal toen Roos daags voor haar derde verjaardag ineens een paar stappen los liep.
Ze leerde het letterlijk met vallen en opstaan. Wiebelig als een dronkeman. Maar mèt een bewonderenswaardige dosis doorzettingsvermogen. Het lopen was (en is) echter niet functioneel, maar meer een bewegingsactiviteit waar Roos enorm van genoot. Rondstappen op haar kamer of met blote voeten op het gras in de tuin.
Waar we na die eerste losse stapjes een positieve ontwikkeling zagen wat betreft het lopen, zien we met name de laatste twee jaar dat het lopen steeds moeizamer gaat. Het lukt vaker niet, dan wel… De medicatie en vele slechte dagen maken dat Roos minder kracht heeft en steeds minder stabiel loopt. Daarnaast wordt ze groter en zijn haar voeten flink verzakt en vergroeit. Ze levert wat dat betreft flink in en óók dat is voor een paar jaar terug voorspeld door een fysio; “In de toekomst zal het lopen steeds moeizamer gaan…”.
Tóch blijft Roos ieder moment dat ze de energie en kracht heeft aangrijpen om te staan en rond te stappen. Wiebelig als een dronkeman. Maar nog steeds mèt een bewonderenswaardige dosis doorzettingsvermogen. En dat voelt iedere keer weer als een enorme mijlpaal!
Vandaag konden we Roos haar nieuwe schoenen halen. Haar zoveelste paar semi-orthopedische schoenen. Dit keer met wéér een andere aanpassing omdat haar voeten zo achteruit zijn gegaan. Maar hopelijk kan ze ook op dit paar weer lekker rondstappen.
These boots are made for walking…
Knalgele stoere boots, voor een dapper stoer kind!