Daar lig ik dan… Boven… Op de kamer van Jasmijn. Echt lekker lig ik niet. Het is stil. Te stil?
Waakzaam luister ik naar de stilte. Hier boven hoor ik geen geluiden van Roos die een aanval krijgt. Ik hoor geen gegil, geen snurkende ademhaling of een ritmisch gebonk tegen het bed. Ik hoor ook niet het gesputter dat regelmatig de hele nacht door gaat. Ik hoor Roos niet. Helemaal niet. En dat hóeft ook niet, want beneden is de nachtzuster. Dichtbij Roos.
Ik draai van mijn ene zij op mijn andere. Ik ben onrustig. Gedachten razen als een storm door mijn hoofd. Streng spreek ik mezelf toe. Dat ik moet slapen. Dat het goed komt. Goed ís…
Maar morgenvroeg word ik misschien wel gewoon wakker in mijn eigen bed. Beneden. Waar ik Roos hoor. Loslaten kan ik (nog) niet, maar misschien leer ik wel anders vasthouden.