“We moeten een goede opvang voor Roos vinden, want we hebben ons werk ook nog gewoon!”, zeiden Erik en ik tegen elkaar toen daags na de diagnose duidelijk werd dat Roos niet meer naar een regulier kinderdagverblijf kon. Maar als snel bleek dat ‘ons werk ook nog gewoon’ in de praktijk een stuk lastiger was met alle zorgen voor en (rond)om Roos.

De onvoorspelbaarheid van de epilepsie maakt dat we regelmatig ‘s morgens voor we naar ons werk gaan in alle haast vanalles moeten regelen. Of dat we op ons werk ons hoofd er niet bij hebben omdat de epilepsie ook in de nachten gewoon doorgaat. Of omdat we gebeld worden dat het niet goed gaat.
Regelmatig moet Erik noodgedwongen later beginnen omdat Roos een slechte dag heeft en hij iets flexibeler met zijn werktijd om kan gaan dan ik. En daarnaast maken alle ziekenhuisopnames of dagen dat Roos in een status thuis blijft, het er niet makkelijker op. De wettelijk vastgestelde twee weken zorgverlof per jaar zijn een lachertje wanneer je een zorgintensief kind hebt.

Sinds Roos haar epilepsie gaat ‘we hebben ons werk ook nog gewoon’ niet meer op. Zowel Erik als ik hebben enorm veel geluk met onze werkgevers die erg betrokken zijn en meedenken waar ze kunnen. Maar Erik heeft ontslag moeten nemen bij zijn vorige werkgever omdat de werkzaamheden niet langer te combineren waren met de thuissituatie en ook ik vraag me regelmatig af of mijn werk in het onderwijs nog wel past bij de situatie thuis omdat het weinig flexibel is. Ik kan bijvoorbeeld niet een dag verlof opnemen, 15 minuten later beginnen of even op een lager pitje werken om later weer een tandje extra bij te zetten. Ik moet vanaf het moment dat de kinderen binnenkomen tot het moment dat ze weer naar huis gaan op scherp staan. Maar ik hou van mijn werk en zou het vreselijk vinden om óók dat nog in te leveren.
Voor ons beiden is werk een stuk eigenheid en een uitlaatklep. De realiteit is dat het soms retezwaar is om alle ballen in de lucht te houden. En als we overbelast zijn, valt de bal werk als eerst uit de lucht.

Begin dit jaar kwam er een fantastische vacature voorbij, waarin leerkrachten gezocht werden die een nieuwe school wilden oprichten onder de vleugels van een schoolbestuur. Een school met een visie die ontzettend aansloot bij mijn visie op onderwijs. Na enige twijfel door al mijn zorgen over werk en thuis, heb ik tóch besloten te solliciteren. Het leven geeft geen zekerheden, maar ik wist zeker dat ik enorm veel spijt zou krijgen als ik deze kans voorbij liet gaan.

Na een pittige selectiedag werd ik, ondanks dat de selectiecommissie wist van mijn onstabiele thuissituatie, samen met 6 nieuwe collega’s aangenomen voor ‘Het Nautiluscollege’. Een nieuw en spannend avontuur, maar mijn zorgen over energie en balans verdwenen toen we in maart, ondersteund door het lectoraat Talentontwikkeling en Diversiteit van de Hanzehogeschool, begonnen met het vormgeven van het onderwijs. En ondanks dat ik voor heel even twee banen had en Roos in mei werd opgenomen, barstte ik van de energie… Tot juli. Roos werd voor de tweede keer opgenomen en mijn energie ebde langzaam weg. Het nieuwe schooljaar startte ik in de ziektewet. Alwéér…

Het is zó ontzettend frustrerend te moeten ervaren dat iets wat je zo graag wilt, domweg niet lukt. En het maakt me tegelijkertijd angstig. De realiteit is namelijk dat veel zorgmoeders om me heen noodgedwongen hun baan hebben opgezegd. Hun kind zorgt voor genoeg werk, met al het geregel, de administratie, afspraken, gesprekken, het zorgen, de zorgen… En ik begrijp ze zó ontzettend goed. Is dat míjn voorbode?

Ik weet het niet en ik wíl het ook niet weten. We zijn nu eerst de zorg thuis aan het uitbreiden. Dat moest sowieso. Om alle ballen in de lucht te kunnen houden. Ik hoop dat de bal werk er dan ook weer bij kan.
Want ondanks dat de zorgen over de haalbaarheid van mijn werk door mijn hoofd blijven spoken, vind ik mijn werk echt te leuk om op te moeten geven. Ik heb nog geen moment spijt van mijn sollicitatie gehad en ik hoop dat ik nog héél lang mijn bijdrage kan leveren aan het Nautilus. De school waar ik trots op ben!

Klik HIER om te zien waarom ik zo trots ben op het Nautilus!