Gisteren was het ‘de dag van de mantelzorger’….

U geeft mantelzorg als u hulp biedt aan iemand. Niet omdat u een hulpverlenend beroep heeft, maar omdat u een sociale relatie met die persoon heeft. Zoals met een familielid, vriend of buren.
(bron: rijksoverheid.nl)

Vorig jaar schreef ik nog dat ik het woord mantelzorger hekel, omdat ik vooral Roos haar moeder ben. Tot een ‘collega-moeder’ mij met mijn neus op de feiten drukte door de vergelijking te maken tussen zorgen voor Roos en zorgen voor Morris; “Als je 8 uur voor Morris zorgt ben je moeder, als je 8 uur voor Roos zorgt ben je keihard aan het werk.”. Dat laatste is pijnlijk, maar waar. Ik ben vooral mantelzorger…
En precies daarom zijn we de afgelopen maanden hard bezig om de zorg thuis anders in te vullen. Na de ziekenhuisopname in juli merkten we namelijk hoe ontzettend uitgeput we waren. De zorg voor Roos loopt niet op, maar de zorg voor Roos loopt ons nu over… Zonder extra handen kunnen wij niet meer.

Mantelzorg is leuk bedacht door de overheid (in het kader van de bezuinigingen) en ook belangrijk (in kader van omkijken naar elkaar), maar mantelzorg moet niet ten koste gaan van je eigen leven; van je werk, je privé, gezin, sociale contacten en je gezondheid. Vandaar dat wij enorm blij zijn met alle betaalde extra handen (ook al heeft het veel voeten in aarde om dat allemaal rond te krijgen).

Gisteren was het de dag van de mantelzorger. En daar mag best een dag voor zijn en ik cijfer het belang van mantelzorgers ook zeker niet weg. Maar voor míj had het ‘de dag van de extra handen’ mogen zijn. Want ik wíl geen mantelzorger zijn, ik wil gewoon moeder zijn. Zoals het hoort!