“Delen of niet?”, gaat er door mijn hoofd. Ik deel veel, maar sommige dingen niet. Omdat ik ze lastig vind. Of naar. Na overleg met Erik besluiten we het toch wèl te doen… Ook al vinden we het naar. Waarom dan toch? Om te laten zien wat epilepsie is en om te laten zien waar Roos (en wij) elke dag mee te maken hebben.

Vanmorgen wilde ik een foto maken van lieve Roos omdat ze zo rustig lag te slapen. Maar schijn bedriegt… Het monster slaat toe wanneer het maar wil. Onvoorspelbaar en genadeloos hard. Op het moment dat ik de foto nam, vertrok Roos haar gezicht. Snel zette ik mijn telefoon op de filmstand en ving het begin van een aanval. Overigens gooide ik al snel mijn telefoon aan de kant om te observeren. Om er te zijn. En om in te grijpen wanneer nodig. Gelukkig was het dit keer niet nodig en haalde de magneet de scherpe randjes van de aanval. Roos viel daarna in slaap.

Het filmpje is naar om te zien. Dat vind ik ook en het is nog niet eens de hele aanval… Maar deze paar seconden zijn genoeg om het onheilspellende geluid te delen waar wij regelmatig ‘s nachts wakker van worden. Deze paar seconden zijn genoeg om je hart te doen breken. Deze paar seconden zijn genoeg om je machteloos toe te laten kijken naar het verloop van de aanval. Deze paar seconden laten epilepsie zien. En deze paar seconden zijn slechts een paar van één van de vele soorten aanvallen die Roos iedere dag heeft.

Heftig? Ja! Went het? Nooit!