En daar gaan we weer…
Dit keer word ik niet wakker door gesputter, maar door een harde kreet. Binnen twee seconden sta ik klaarwakker naast Roos haar bed en schiet in de regelmodus. Ik werp een snelle blik op Roos. Een aanval. Ademhaling… check! Magneet! Ik open de kast en pak gelijk een flacon Midazolam (noodmedicatie). Hé, waar is de magneet? Een schok, gevolgd door een zucht. Snelle blik in Roos haar bed. Ademhaling… check! Ik kijk naast haar bed. Onder haar bed. “Waar is die klotenmagmeet?!”, roep ik hardop. Erik komt aangesneld. Ondertussen zit ik naast Roos.
Haar handen die ze gisterennacht nog krampachtig in elkaar wrong, liggen nu slap in mijn handen. De epilepsie ‘tikt’ er in kleine stroomstootjes doorheen. Haar ogen staan ‘dof’ en zijn naar boven weggedraaid. Ze trillen. “Nystagmus”, schiet door m’n hoofd. Inmiddels kennen we veel medische termen. Ademhaling… check! Terwijl ik zachtjes tegen Roos praat, komt Erik uit de keuken met de magneet. In een ‘Z’ beweeg ik de magneet over de plek waar het implantaat zit en pak Roos haar handen weer. Ik observeer en wacht af. Even komt Roos half overeind terwijl ze haar adem inhoudt. De epilepsie ‘werpt’ haar omhoog. Slap valt ze weer neer. Ogen blijven weggedraaid, lichaam blijft ‘tikken’. Ik observeer en wacht. Ademhaling… check! Zachtjes praat ik tegen haar. Zeg haar dat ze wel weer terug mag komen nu. Maar dat doet ze niet. Ze blijft in een andere wereld. Langzaam stroomt de adrenaline uit mijn lichaam en voel ik mijn vermoeidheid. Ik ben het wachten beu. Ik wil slapen. “Ik ga je couperen, Roos.”, fluister ik tegen haar. Ik duw het tuitje van de flacon in haar neusgat en spuit het medicijn erin. “Sorry Roos…”, zeg ik terwijl ik m’n neus in haar zachte haren begraaf. Ook al heb ik deze handeling al honderden keren gedaan, iedere keer blijf ik me schuldig voelen. De neusspray voelt vervelend. “Alsof je traangas in je gezicht gespoten krijgt.”, vertelde een meisje ooit eens in het SEIN. Zíj kon het vertellen. Roos niet. Maar ik merk aan haar lijf, aan haar reactie, dat het heftig is. Overigens geeft ze nu geen kick. Ze is echt ver weg.
Ik observeer en wacht. Ademhaling… check! Roos haar lichaam wordt langzaam rustiger. De ‘tikjes’ nemen af. Haar ademhaling wordt regelmatiger. Haar oogleden vallen dicht.

Stil kruip ik terug in mijn bed en pak mijn telefoon. Nog geen 20 minuten verder… Roos slaapt. En ik? Ik lig klaarwakker in bed. Alwéér.

#WelkomindenachtvanKlapRoos