In 2015 ontmoetten we elkaar in het UMCG. Een hartelijk en lief gezin uit Armenië. Vader, moeder en hun
gehandicapte zoon Hrant. Toen 6 jaar.

We deelden niet alleen 7 weken een kamer, maar ook lief en leed. Af en toe tolkte ik voor ze, omdat ze de Nederlandse taal nog niet spraken. In het Engels en met Google translate kwamen we een behoorlijk eind. Ze woonden toen nog in een AZC. Inmiddels hebben ze een A-status en een mooi aangepast huisje.

Wat me destijds vooral raakte was de liefde, het geduld en de
zorgzaamheid die vader en moeder hadden voor hun zoon èn elkaar. En de hartelijkheid naar andere mensen…
Kleine Morris werd steevast verwend met koekjes of iets lekkers als hij op visite kwam en Roos kreeg veel aandacht van ze.
Na deze opname bleven we contact houden. Niet intensief, maar wel goed. Wanneer Roos weer opgenomen was in het UMCG kwam één van beide ouders bijna altijd spontaan langs met een cadeautje voor Roos. Hun betrokkenheid was groot.
Ook tijdens de laatste opname, toen Roos op de
IC lag, kwam moeder een mooie grote ballon brengen. Tranen in haar ogen om Roos zo te zien liggen en herinneringen die naar boven kwamen omdat Hrant een paar jaar eerder ook op de IC lag. Ondanks dat Hrant veel zorg nodig had en ze hem niet uit handen durfden en konden geven, ging het de laatste tijd gelukkig goed met hem vertelde moeder. En hij was blij dat hij grote broer zou worden van een broertje èn een zusje!

Vorige week is moeder met 30 weken bevallen van haar tweeling. Beide kindjes liggen in het ziekenhuis. Klein en heel kwetsbaar.

En toen gisteren ineens dat telefoontje… “Iris, Hrant is overleden…”.

Lieve mooie dappere Hrant is gisternacht overleden. Plotseling…
Erik en ik zijn enorm aangedaan. Naast dat het weer confronterend dichtbij komt, vinden we het zó verschrikkelijk voor Gayan en Sargis. Ze moeten Hrant missen. Hun zoon waar ze zo trots op waren. Zo trots op zijn. En waar ze zó intensief en vol liefde voor gezorgd hebben.

De intensieve 24-uurs zorg voor Hrant deden ze volledig zelf en betaalden zichzelf daarbij uit het PGB van Hrant. Maar Hrant is overleden, dus het PGB stopt per direct. Hun inkomen is weg. Spaargeld hebben ze niet. Evenmin een uitvaartverzekering.

Naast het enorme verdriet om Hrant en de grote zorgen om de kwetsbare tweeling, hebben ze nu ook zorgen over hoe ze Hrant zijn uitvaart moeten bekostigen, hem een waardig afscheid en mooie steen op zijn graf kunnen geven én hoe ze rond gaan komen tot er iets anders geregeld is.
Zorgen en regelwerk dat ze nu niet zouden moeten hebben. Ze moeten er zijn voor de tweeling, elkaar en kunnen rouwen om Hrant.

Dit gezin heeft een plekje in mijn hart en ik wil ze heel erg graag helpen, maar kan dat niet alleen! Wie helpt mee? Alle kleine beetjes helpen!

Klik HIER voor een link naar de crowdfundpagina.