“Stommerd!”, roept hij tegen me. Zomaar. Uit het niets. Ik stap net de deur binnen na een lange dag in het ziekenhuis. Ik zeg dat ik blij ben hem te zien en vraag of hij een leuke dag heeft gehad. Hij antwoordt dat ik weg moet gaan terwijl hij me zijn rug toe keert. Ik laat hem maar even met rust. Later ontdooit hij en vertelt hij dat hij een scherf heeft gevonden in de tuin. Trots laat hij me de scherf zien.
Tijdens het eten geef ik opa en oma een update over Roos. “Stop! Stil zijn. Ik wil even rust!”, zegt hij resoluut. En ik snap hem. Ik snap Morris zó goed…
‘s Avonds in bed is hij verdrietig en rollen grote tranen over zijn wangen. Hij denkt dat we niet op vakantie naar PuyLagorge gaan. Helaas kan ik hem nu geen geruststellend antwoord geven. Ik doe mijn best mijn eigen tranen weg te slikken. Maar als hij me vervolgens vraagt of ik ook verdrietig word als ik er aan denk dat Roos dood gaat, kan ik het niet meer tegenhouden. Ik huil met hem mee…

Morris maakt zich zorgen. Hij heeft te dealen met teleurstellingen en emoties die de meeste vijf-jarigen niet kennen. Hij moet accepteren dat we niet maar Frankrijk gaan en dat de aandacht nu vooral uitgaat naar Roos.
Erik en ik wisselen elkaar elke dag af in het ziekenhuis en thuis gaat het gesprek veelal over Roos. Morris is van slag. Het gaat thuis anders dan normaal. Wíj zijn anders dan normaal. En hij mist ons. We merken het in alles aan hem. Hij zegt het ook…. Hij vraagt wie thuis slaapt. Hij vraagt wanneer we thuis komen. Hij houdt bij wie de beurt heeft om in het ziekenhuis te slapen. Hij wil niet met vriendjes spelen, maar bij ons zijn. En hij klampt zich vreselijk vast aan ons… Hij rent ons achterna voor ‘nog één kus!’. Hij huilt als we weg gaan. En toen hij vorige week met opa weer naar huis ging, liep hij drie keer terug om mij nog een knuffel te geven. De laatste keer zei hij zachtjes, terwijl hij zijn armen om mijn nek had geslagen; “Ik vind afscheid nemen nu gewoon een beetje moeilijk mama…”.
Mijn hart brak.

We proberen er voor Morris te zijn, maar tegelijkertijd willen en moeten we ook bij Roos zijn. Ons hart wordt in tweeën gescheurd. We voelen ons schuldig…
Morris is sinds donderdag aan het logeren bij Eriks moeder. Dit is niet alleen praktischer nu hij vakantie heeft, maar scheelt ook een beetje moeilijk afscheid en schuldgevoel. Oma Corry zorgt goed voor hem en hij wordt lekker in de watten gelegd. De aandacht die hij nu krijgt verdient hij dubbel en dwars!

Afscheid nemen is moeilijk… Dat vinden wij ook. We vertellen Morris regelmatig dat we hem ook missen. En dat wij willen en hopen dat alles heel snel weer normaal is.
De impact van het leven met een zorgintensieve zus….