Liedjes zingen in de auto, rijden door de bergen, zonnebloemvelden, slapen in een tent, ontbijten in de zon, zwemmen, gezelligheid, geen starende blikken op het terras, lieve mensen, tot rust komen… Op vakantie naar die mooie bijzondere camping in Frankrijk, Domaine de Puylagorge. De camping waar alles kan en mag. Waar iedereen relaxed is en waar je mag zijn zoals je bent. De camping waar we begeleiding kunnen inkopen en waar aanpassingen zijn. De camping waar wij samen met Roos naar toe kunnen zonder het gevoel te hebben dat we keihard aan het werk zijn. De camping waar we nu hadden moeten zijn. Voor twee weken. De realiteit is anders…

Een piepende monitor. Witte jassen. Geruis van zuurstoftanks. Alarmerende infuuspompen. Een huilend kind. Een steriele ruimte met een paar bedden. Hele zieke kinderen. Beademingsbuizen in hun keel. En daartussen het grote blauwe tentbed van Roos. Nieuw, naar en spannend. De Intensive Care…

In plaats van samen op vakantie, leven we inmiddels ruim een week als gebroken gezin in het ziekenhuis. Een pittige week. Met hoopgevende oplevingen en keiharde terugval; Roos blijft ver weg. Met 4 gesneuvelde infusen en als gevolg daarvan een infectie in haar voet. Met een neussonde en blaaskatheter. Met 21 elektroden op haar hoofd en plakkers op haar borst om hersenactiviteit, hartslag, saturatie en ademhaling te monitoren. Met korte nachten in het ziekenhuis. Met een ontregelde en teleurgestelde Morris omdat hij zijn papa, mama en zus mist en omdat we niet op vakantie gaan. En met als grootste domper de overplaatsing naar de IC omdat de hoge dosering dormicum die Roos nu krijgt, een te groot risico geeft dat ze stopt met ademen.
Maar het is ook een week met fantastische zorg. Met meelevende lieve verpleegkundigen. Met grapjes over kamperen en een Franse tongval aan het bed. En met ontzettend veel lieve woorden, steun en kaartjes van de mensen om ons heen en de volgers van de Wereld van KlapRoos.

We hadden nu samen op vakantie in Frankrijk moeten zijn. We hadden er allemaal enorm veel zin in en waren er zó aan toe. Maar het enige dat we nu willen is eerst weer gewoon samen thuis zijn. Kom maar snel weer terug lieve Roos!