Roos is donderdag ontslagen uit het ziekenhuis.
Iedere keer vergeet ik weer hoeveel impact zo’n ziekenhuisopname heeft….
Terwijl de buitenwereld gewoon doordraait, lijkt de wereld in het ziekenhuis even stil te staan. Enerzijds worden we geleefd en anderzijds moeten we van alles regelen om de boel buiten het ziekenhuis draaiende te houden. Niet alleen Roos is opgenomen, het hele gezin is opgenomen…

De dagen in het ziekenhuis staan Erik en ik in de overlevingsstand. En wanneer we weer thuis zijn, merken we beiden hoe moe we eigenlijk zijn….
Moe van de ziekenhuisopname en die slopende dagen daarvóór. Moe van de afwegingen die we voortdurend moeten maken. Moe van de zorgen om Roos, maar ook van de zorgen om Morris. Moe van de teleurstellingen die de hoop even overschaduwen. Moe van het machteloze gevoel. Moe van de slechte nachten in het ziekenhuis. Moe van de troosteloze omgeving. Moe van het afwachten en van het wachten… En moe van het verwerken van nieuwe dingen in de behandeling. Dingen die we eerder nog tegen konden houden, maar waar we nu echt niet langer onderuit konden…

Roos is aangemeld voor het Kind Comfortteam van het UMCG. Daarnaast kunnen we een beroep doen op de thuiszorg om een neussonde in te laten brengen wanneer Roos 24 uur in een status ligt. En er zijn duidelijke afspraken gemaakt over de stap naar het ziekenhuis na 48 uur status en de behandeling aldaar; de dormicumpomp blijkt effectief. Het zijn nieuwe dingen in de behandeling die hopelijk rust gaan geven en stress weg gaan nemen, maar nieuwe dingen die tegelijkertijd voelen als een stap terug of als verslechtering (hoe je het wilt noemen). Wéér wat erbij.

Roos is inmiddels redelijk de oude. Veel aanvallen, maar tussendoor heel helder. En wij komen langzaam een beetje bij.

Iedere keer vergeet ik weer hoeveel impact zo’n opname heeft en dat is misschien maar goed ook….
Het is fijn om weer samen thuis te zijn! Welkom thuis lieve Roos! ❤️