Sinds we in de nieuwe wereld zitten, nu een jaar en 9 maanden, hebben we het niet alleen druk met de intensieve zorg voor en om Roos (met bijkomende zaken als verwerken, plannen bijstellen en wisselende emoties), maar hebben we ook nog een gezin en huishouden draaiende te houden, lopen tegen dezelfde alledaagse dingen aan als ieder ander en werken beiden ook nog. Onze wereld staat op zijn kop, maar ik stoom lekker door. Af en toe wat minder krachtig, maar toch ben ik in staat steeds nieuwe kooltjes op het vuur te gooien en weer verder te gaan. 

Tot nu…. of eigenlijk al een paar weken geleden… Het lukt me ‘even’ niet meer. De combinatie van alles zorgt ervoor dat ik het overzicht kwijt ben.  
Ik word heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties (en geloof me, wanneer je moe bent zijn ze nóg sterker) en mijn brein draait overuren. Zelfs als ik niks doe of dat tracht te doen, raast er een storm door mijn lichaam. Ik ben bekaf, maar kan de rust niet vinden. En dus zit ik al vanaf de Kerstvakantie ‘ziek’ thuis van mijn werk. Gelukkig met begrip en steun van mijn lieve directeur en collega’s. 

Het zou het makkelijkst zijn om de oorzaak neer te leggen bij onze ‘wereld op z’n kop’….  bij ons leven met een zorgintensief kind. Deels is dat waar, want we hebben heel wat voor onze kiezen gehad en krijgen dat nog steeds. En helaas kan ik niet veel veranderen aan de situatie met Roos. Ik kan er enkel voor zorgen dat het leven voor haar en het leven met haar zo fijn, leuk en makkelijk mogelijk wordt ingericht. Het afgelopen jaar en 9 maanden hebben we al aardig aan de weg getimmerd en Erik als ik durven hardop te zeggen dat we het best goed doen!
Maar het is niet eerlijk om te zeggen dat ik nu thuis zit alleen maar door of om Roos…  want dat is niet zo. Het probleem ligt voor een groot deel natuurlijk bij mijzelf. Bij wie ik ben, hoe ik ben en hoe ik met dingen om ga. En om te voorkomen dat dit een terugkerend probleem wordt, heb ik eindelijk de stap genomen. Ik ga mezelf veranderen. Niet veel hoor, want ik vind mezelf best goed zoals ik ben, maar gewoon wat bijschaven…. zodat ik het voor mezelf iets makkelijker maak. Of zodat ik mezèlf iets makkelijker maak (want ja, ik kan best een moeilijk mens zijn). 

Omdat ik wel wat hulp bij mijn ‘verandering’ kan gebruiken, heb ik voor twee weken terug contact gezocht met de huisarts. Een dag erna had ik een intake met de POH-GGZ verpleegkundige. Natuurlijk, regelnicht die ik ben, had ik mezelf al tot in mijn kruin geanalyseerd en kon ik mijn valkuilen (of positiever… leerdoelen) feilloos opnoemen (en dat is ook echt zo…). We hebben gepraat en naar oplossingen gezocht. Want dat laatste wilde ik graag; handvatten bij het loslaten. Grappig… als je fietst met losse handen heb je de handvatten juist niet vast. Misschien moet ik, nu ik dit zo schrijf, gewoon meer fietsen met losse handen en erop vertrouwen dat ik niet val.
Verder heb ik me, na het volgen van een introductieles, aangemeld voor een cursus Mindfulness. Op de website las ik dat Mindfulness stress vermindert, een direct effect heeft op gezondheid en levenslust en helpt onze mogelijkheden beter te benutten. Helemaal goed, lijkt me!
En ik probeer te ontspannen… weer voor mezelf te zorgen. 
Ik heb met mezelf afgesproken dat ik op maandag en dinsdag (mijn officiele werkdagen) ‘niks’ probeer te doen. Roos gaat gewoon naar Ilmarinen en Morris naar de crèche. De eerste weken lukte het ‘niks’ doen niet, maar sinds vorige week ga ik de goede kant op. Ik spreek met mezelf af wat ik ‘moet’ doen (bijv. vaatwasser uitpakken, wasje draaien en ophangen en stofzuigen), doe dat direct en de rest van de dag (tot Roos en Morris thuiskomen) is van MIJ! Afspraken en andere regelzaken doe ik NIET op maandag en dinsdag, die kunnen ook wel op woensdag, donderdag of vrijdag. En daarnaast blijf ik natuurlijk tijd vrij maken (als dat lukt) voor ‘leuke’ dingen doen met Erik en vriendinnen…. Dagje Fontana (thermen), hapje eten, koffie leuten, de stad in, etc.

Beetje bij beetje gaat het de goede kant weer op met mij. Beetje bij beetje begint de storm in mijn lijf langzaam te liggen…. En wat ook (heel erg!!) helpt? De krokussen komen weer op! De lente is in aantocht!