“Wat bedoel je met ‘Als Roos niet meer thuis woont’?”, vraagt Morris geschrokken.
Vlak daarvoor deed hij zijn beklag over dat iedereen hier in huis beneden slaapt en hij in zijn eentje boven. Ik maakte daarop een opmerking dat we in de toekomst, als Roos niet meer thuis woont, waarschijnlijk ook boven gaan slapen. En toen kwam dus zijn vraag…

Rustig leg ik Morris uit dat Roos net als gezonde kinderen ooit ook uit huis gaat wonen. Niet nu natuurlijk, maar op lange termijn… Later…
Hij kijkt me bedachtzaam aan en vraagt waar ze dan gaat wonen. Langzaam betrekt zijn gezicht als ik vertel dat ze dan in een instelling gaat wonen of in een zorgboerderij. Zijn ogen worden waterig. “Nee hoor… NEE!”, zegt hij resoluut, “Roos mág niet ergens anders gaan wonen…”. En daar komen de tranen. Grote dikke tranen. Ik probeer hem nog te sussen met “Dat duurt nog wel even hoor, pas als ze een jaar of 20 is…” en “Waarschijnlijk ga jij dan ook al op kamers, net zoals Jasmijn nu”. Maar zijn tranen blijven komen terwijl hij jammert dat Roos niet ergens anders mag wonen. Nooit niet. En dan komt het hoge woord eruit op de vraag waarom hij zo verdrietig wordt van het idee… “Dan moeten andere mensen voor Roos zorgen. Vreemde mensen. Dat wil ik niet…”. Ik slik een brok in mijn keel weg en druk Morris stevig tegen me aan. Terwijl ik mijn neus in zijn haren begraaf fluister ik zachtjes; “Nee dat begrijp ik lieve Morris. Ik wil het liever ook niet…”.

Later als Morris rustig is en ik hem ‘alleen’ boven heb gelaten, kijk ik nog even bij Roos. De tranen stromen over mijn eigen wangen. Ik word misselijk van het idee dat we ooit het grootste deel van de zorg voor Roos over zullen moeten laten in andere handen en een andere omgeving, maar ik heb me nooit beseft dat Morris er ook zo mee bezig zou zijn. Ik vind het tegelijkertijd confronterend en mooi. Confronterend omdat ik niet wil dat hij belast wordt met dingen waar een 9-jarige zich helemaal niet druk over zou moeten maken… En mooi omdat we zien hoe intens veel hij van Roos houdt. Zijn zorgen, onze zorgen, zijn de realiteit. De zorg voor later is dichtbij voor ons allemaal…