We zijn weer thuis. Thuis van onze vakantie naar Zweden.
En hoewel het niet de eerste keer was dat we met Roos naar het buitenland gingen -in 2017 en 2018 gingen we naar Frankrijk naar een bijzondere fijne camping met aanpassingen en zorg-, vond ik het dit keer rete spannend. Na een paar heftige ziekenhuisopnames in 2019 en de zorg en zorgen die sindsdien bij Roos zijn toegenomen durfde ik het buitenland met haar eigenlijk niet meer aan. Maar toch begon het dit jaar te kriebelen… Vooral bij Erik. Het liefst gewoon samen, zonder hulp van Roos haar team. En dus besloten we het (na veel mitsen en maren en een goede voorbereiding) te proberen. Een vakantie naar het buitenland. Twee en een halve week naar Zweden. Zonder zorgverlener en zonder alle gemakken van thuis, maar mèt een paar hulpmiddelen waar we echt niet zonder kunnen en vooral met elkaar. Samen. Echt alleen samen.

Wát een reis was het. Niet letterlijk, ook figuurlijk.
Een reis vol emoties.
Ik heb me tijdens deze twee en een halve week een aantal keer afgevraagd waarom we dit eigenlijk doen. Ik heb gehuild door de confrontatie dat het bij ons ‘anders’ gaat en zeker niet ‘normaal’. Ik heb gebaald dat samen niet betekent dat we alles ook samen kunnen doen. Ik heb me geïrriteerd aan het feit dat onze dag pas in de middag startte omdat we de hele ochtend bezig waren met de zorg voor Roos. Ik heb me schuldig gevoeld naar Morris die langer moest wachten en vaker dan thuis te horen kreeg “Nu even niet…”, “Straks…”, “Even geduld…”. Ik heb me zorgen gemaakt over de kwetsbaarheid. Van ons allemaal. En af en toe was ik echt zó intens moe (en niet te genieten) omdat ik het gewoon hard werken vond.
Maar ik heb ook een zekere rust ervaren omdat we geen rekening hoefden te houden met anderen… Geen rekening met alle lieve mensen die iedere dag om Roos (en ons) heen staan. Omdat we verder niets moesten of hoefden. Géén regelzaken en afspraken. Ik heb me opgelucht gevoeld omdat Roos èn Morris lang reizen prima volhielden en goed konden gedijen in een andere omgeving. Ik heb me verwonderd over hoe er meegedacht werd door mensen die we niet kennen (de medewerkers van de boot, de gastvrouw van het huis in Kopenhagen, de eigenaars van de camping, het personeel van het hotel…). En wat hadden we een geluk met het feit dat mijn ouders er waren voor Morris op het moment dat we met Roos naar het ziekenhuis moesten. Ik heb enorme gevoelens van trots gehad. Trots op onze veerkracht en oplossingsgerichtheid. Trots op Morris die zijn gevoelens gelukkig eerlijk uitte, maar die ook zo intens genoot van alles. Trots op ons als team. Trots op ons allemaal. Ik heb enorme liefde gevoeld en dankbaarheid dat we deze reis überhaupt konden maken met elkaar…
En daarnaast heb ik genoten van de gezellige leuke camping, de mooie mensen, de dingen die we ondernomen hebben, van het korte verblijf in ‘mijn’ stad Kopenhagen en van het wonderschone Zweden. Oh, en niet te vergeten van de Fika!

We hebben het ‘gewoon’ gedaan….
We hebben deze reis gemaakt. Een fijne, mooie, bijzondere, emotionele, relaxte en zware reis. Dat laatste kan dus ook naast elkaar. Net zoals we vorige zomer tijdens een korte vakantie zonder Roos ervaarden dat genieten en missen naast elkaar kunnen bestaan…

Is het voor herhaling vatbaar? Geen idee. We laten eerst dit avontuur even bezinken…
Maar mooie herinneringen? Díe hebben we zeker gemaakt. Samen. Vooral samen.