Wát een reis!

Wát een reis!

We zijn weer thuis. Thuis van onze vakantie naar Zweden.
En hoewel het niet de eerste keer was dat we met Roos naar het buitenland gingen -in 2017 en 2018 gingen we naar Frankrijk naar een bijzondere fijne camping met aanpassingen en zorg-, vond ik het dit keer rete spannend. Na een paar heftige ziekenhuisopnames in 2019 en de zorg en zorgen die sindsdien bij Roos zijn toegenomen durfde ik het buitenland met haar eigenlijk niet meer aan. Maar toch begon het dit jaar te kriebelen… Vooral bij Erik. Het liefst gewoon samen, zonder hulp van Roos haar team. En dus besloten we het (na veel mitsen en maren en een goede voorbereiding) te proberen. Een vakantie naar het buitenland. Twee en een halve week naar Zweden. Zonder zorgverlener en zonder alle gemakken van thuis, maar mèt een paar hulpmiddelen waar we echt niet zonder kunnen en vooral met elkaar. Samen. Echt alleen samen.

Wát een reis was het. Niet letterlijk, ook figuurlijk.
Een reis vol emoties.
Ik heb me tijdens deze twee en een halve week een aantal keer afgevraagd waarom we dit eigenlijk doen. Ik heb gehuild door de confrontatie dat het bij ons ‘anders’ gaat en zeker niet ‘normaal’. Ik heb gebaald dat samen niet betekent dat we alles ook samen kunnen doen. Ik heb me geïrriteerd aan het feit dat onze dag pas in de middag startte omdat we de hele ochtend bezig waren met de zorg voor Roos. Ik heb me schuldig gevoeld naar Morris die langer moest wachten en vaker dan thuis te horen kreeg “Nu even niet…”, “Straks…”, “Even geduld…”. Ik heb me zorgen gemaakt over de kwetsbaarheid. Van ons allemaal. En af en toe was ik echt zó intens moe (en niet te genieten) omdat ik het gewoon hard werken vond.
Maar ik heb ook een zekere rust ervaren omdat we geen rekening hoefden te houden met anderen… Geen rekening met alle lieve mensen die iedere dag om Roos (en ons) heen staan. Omdat we verder niets moesten of hoefden. Géén regelzaken en afspraken. Ik heb me opgelucht gevoeld omdat Roos èn Morris lang reizen prima volhielden en goed konden gedijen in een andere omgeving. Ik heb me verwonderd over hoe er meegedacht werd door mensen die we niet kennen (de medewerkers van de boot, de gastvrouw van het huis in Kopenhagen, de eigenaars van de camping, het personeel van het hotel…). En wat hadden we een geluk met het feit dat mijn ouders er waren voor Morris op het moment dat we met Roos naar het ziekenhuis moesten. Ik heb enorme gevoelens van trots gehad. Trots op onze veerkracht en oplossingsgerichtheid. Trots op Morris die zijn gevoelens gelukkig eerlijk uitte, maar die ook zo intens genoot van alles. Trots op ons als team. Trots op ons allemaal. Ik heb enorme liefde gevoeld en dankbaarheid dat we deze reis überhaupt konden maken met elkaar…
En daarnaast heb ik genoten van de gezellige leuke camping, de mooie mensen, de dingen die we ondernomen hebben, van het korte verblijf in ‘mijn’ stad Kopenhagen en van het wonderschone Zweden. Oh, en niet te vergeten van de Fika!

We hebben het ‘gewoon’ gedaan….
We hebben deze reis gemaakt. Een fijne, mooie, bijzondere, emotionele, relaxte en zware reis. Dat laatste kan dus ook naast elkaar. Net zoals we vorige zomer tijdens een korte vakantie zonder Roos ervaarden dat genieten en missen naast elkaar kunnen bestaan…

Is het voor herhaling vatbaar? Geen idee. We laten eerst dit avontuur even bezinken…
Maar mooie herinneringen? Díe hebben we zeker gemaakt. Samen. Vooral samen.

8 gedachten over “Wát een reis!

  1. Mooi verwoord! Erg dapper hoor, dat jullie het gewoon gedaan hebben! En fijn dat julle er ondanks alles toch mooi op terug kunnen kijken!!!

  2. Wat fantastisch dat jullie dit vooral SAMEN hebben gedaan! Daar mogen jullie samen trots op zijn!

    Wij zo ook, na 17 jaar, weer als compleet gezin naar buitenland (Italië).
    Herkenbaar wat je schrijft, vooral het “anders” zijn, Sara die daar toch rekening mee moet houden. Hulp van andere mensen aanvaarden.
    Aan de andere kant ook trots dat we het toch maar gedaan hebben, met zijn. 4-tjes. Mooie herinneringen gemaakt!

    Voor herhaling vatbaar, ik hoop het wel, maar we bekijken het per moment, er kan tussentijds zoveel veranderen. We hebben in ieder geval ervaren dat het SAMEN kan.

    Hopelijk kijken jullie er zo ook op terug, als je de foto’s op een later moment bekijkt, dat je er om kunt glimlachen en dat vooral dat trotse gevoel terugkomt.

  3. Respect dat jullie toch zijn gegaan.
    En dat het goed is bevallen.
    Toch wel intensief geweest voor jullie.
    Schuldgevoel naar Morris begrijpelijk.
    Opa en Oma waren er dan wel voor Morris.
    Dat is dan heel fijn.

  4. Toevallig kom ik Roos haar site tegen. Vorig jaar in Zweden, op de camping, hebben we een tijdje staan praten. Mijn dochter had een vlinder gemaakt voor Roos (voor om haar vinger). Ik heb me nog dikwijls afgevraagd hoe het met jullie zou zijn. Nu kan ik het zelf lezen!
    Mocht Roos nog een keer bij sein opgenomen zijn en je hebt iets nodig (een bank, een warme maaltijd, een douche, een fiets) laat het gerust weten. Groet Barbara

    1. Dát kan ik me nog goed herinneren. Een bijzonder moment was dat, wat me tranen in mijn ogen gaf. En ik had een bijzonder en mooi gesprek met jouw prachtige gevoelige en wijze dochter.
      Dank voor het aanbod. En leuk dat je een berichtje hebt achtergelaten!

      Groetjes Iris

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *