Filmpjes van musicals en gala’s, foto’s van schoolkampen… Rennend door een erehaag van kinderen of fietsend de school uit. Je klasgenootjes huilend in de armen vallen en nog een laatste knuffel voor de juffen en meesters. Groep 8 is voorbij. De basisschool wordt uitgezwaaid. Kleine kinderen worden groot.

Ik scroll langs de berichten van trotse ouders die met weemoed schrijven over hun kind dat ineens zo groot wordt. Met de basisschool wordt niet alleen een tijdperk voor het kind afgesloten, ook ouders hebben het gevoel iets af te sluiten. Een nieuwe fase gaat beginnen. Haast als vanzelfsprekend. Het hoort bij het leven. Kleine kinderen worden groot…

12 jaar geleden werd Roos geboren. Als haar leven niet zo was gelopen zoals het nu loopt, had zij hier kunnen staan. Een trotse puber die 8 jaar basisschool zou afsluiten. Haar ouders mogelijk nog trotser. Mijn keel knijpt zich dicht, mijn ogen stromen langzaam vol… De rauwe rouw slaat me op dit soort momenten keihard om de oren. De momenten waar het levend verlies duidelijk vorm krijgt.
Het doet pijn. Niet omdat ik graag die trotse moeder had willen zijn, maar omdat ik het Roos zo anders had gegund…

Ik gun Roos het schitteren tijdens de eindmusical. Ik gun haar het huilen met haar klasgenootjes tijdens het slotlied. Ik gun haar een grote glimlach en een schorre stem bij terugkomst van het schoolkamp. Ik gun haar de open dagen en de spanning voor de middelbare school. Ik gun haar een nieuwe fase. Ik gun het haar allemaal… Helaas is het niet vanzelfsprekend.

Kleine kinderen worden groot, maar mijn grote kind blijft altijd klein…