Toen ik zwanger was en wist dat ik een meisje zou krijgen, kon ik me al verheugen op de vlechten, staartjes en knotjes die ik in haar haren zou kunnen maken. Overigens stond ik er toen nog niet bij stil of mijn dochter wel type staart en vlecht zou worden en ik stond er al helemaal niet bij stil of het überhaupt wel zou kunnen…
Roos werd geboren met haartjes. Blij verrast was ik, daar ik zelf als baby een behoorlijke tijd kaal was. Al snel groeiden Roos haar haren tot een pluizige ontembare bos. Het paste perfect bij Roos. Toen ‘Pluuske’ haar eerste epilepsiehelm kreeg dacht ik niet meer na over de staartjes en vlechtjes. Er waren belangrijkere dingen om over na te denken en bovendien waren staartjes en vlechtjes niet praktisch bij het dragen van een helm. Dus hielden we haar haren vanaf dat moment kort. Roos haar haar veranderde door de jaren heen van blond en pluizig naar een prachtige dikke bos kastanjebruin/rood haar. Wild en ontembaar. Van ‘Pluuske’ naar ‘Stampertje’. Perfect passend bij Roos.
Maar toch werd ik voor een half jaar terug nieuwsgierig naar Roos met lang haar. En dus laten we het groeien. Geen idee hoe lang, maar ik kan inmiddels staartjes maken! En hoewel Morris afgelopen week zei “Ik vind het niks. Lekker wild past beter bij Roos…”, vind ik die eigenwijze Pippi staartjes ook best leuk staan… Maar echt praktisch? Dat is het nog steeds niet…