Gisteren vierden we voor het eerst sinds Corona weer samen kerst op de fijne school waar ik werk en waar Morris als leerling naar toe gaat. Een kerstdiner voor het hele gezin. Voor de kinderen, hun ouders en hun broers en zussen die niet bij ons op school zitten. Kerst voor iedereen samen.
De school was ingericht als sfeervol kerstrestaurant met in één van de lokalen een grandioos buffet mogelijk gemaakt door alle ouders. Er was een disco op het plein, er waren vuurkorven, samenzang, een open podium, een gemoedelijke sfeer en vooral gezelligheid en verbinding. Het gevoel van samen zijn. Er was samen.
Voor ons werd dat laatste extra versterkt omdat Roos mee was… We lieten de keus bij Morris. Hadden er alle begrip voor gehad als hij liever alleen met een van ons zou zijn gegaan… (een van ons omdat de ander dan bij Roos zou moeten blijven). Maar Morris was blij dat Roos mee mocht… Blij dat we samen konden gaan!
Met z’n vieren het kerstfeest op school vieren. Met brok in mijn keel en licht gespannen, want ergens was het confronterend. Maar er ontstonden mooie gesprekken en prachtige gouden momenten… Zoals toen de lieve moeder van een vriendje van Morris een ontroerend privé concert op haar harp gaf voor Roos. Of toen twee kleuters ontdekten dat Roos aandachtig naar het gerinkel van de belletjes aan hun armbandjes luisterde en vervolgens hun armen lam schudden voor Roos. Of het meisje uit leerjaar 3 dat nieuwsgierige vragen stelde om meer over Roos te weten te komen. En het oud klasgenootje van Morris dat speciaal even ‘gedag’ kwam zeggen tegen Roos.
Roos zelf genoot van de lampjes, het eten, de muziek, het geknetter van het vuur. En Morris… die had de avond van zijn leven en vertelde trots aan mijn kleuters dat hij het broertje was van Roos terwijl hij haar een knuffel gaf. Roos hoorde er gewoon bij. En dat gevoel… Dat was onbeschrijfelijk.