Heen en weer geslingerd… keuzes maken die eigenlijk onmogelijk zijn. Roos ging vannacht en vanmorgen slecht. Ze lag in een status en had clusters tonische aanvallen. Vanmorgen was ze enorm ver weg… Bleek, slap, schokkerig, knock-out. Tijdens het wassen en aankleden bleef ze slapen, haar ontbijt ging via de sonde en haar begeleider en ik tilden haar als een lappen pop half buiten bewustzijn in haar stoel. En zo ging ze de taxi in. Mijn hart in duizend stukjes…

Het liefst had ik haar thuis gehouden, voor haar gezorgd en haar laten weten dat ik dicht bij haar ben… maar vandaag kon dat niet. Ik vertrok naar mijn zieke schoonvader in Almere. Erik was er vanmorgen in alle vroegte al naartoe gegaan. Normaal gesproken zou ik wanneer Roos in dergelijke toestand is haar thuishouden en het bezoek uitstellen. Maar de kans was reëel dat later te laat zou zijn.En dus koos ik ervoor om Roos met de taxi mee te laten gaan.

Makkelijk? Nee! Zo even opgelost? Nee, ook niet… Voor vertrek naar Almere moest ik in allerijl vanalles regelen zodat Roos vanmiddag en vanavond goed opgevangen zou worden door iemand die haar medicatie e.d. voor de nacht kon geven en ik niet in de stress hoefde te zijn wanneer het onverhoopt niet zou lukken om op tijd thuis te zijn… Ook Ilmarinen dacht mee en regelde een begeleider voor de terug weg in de taxi… Dat was een geruststellende gedachte.
Maar toen ik op de heenweg naar Almere gebeld werd door Ilmarinen vloog mijn stresslevel toch weer even omhoog…. Roos was ook daar nog steeds ver weg met een lage saturatie die niet bij trok. Na overleg besloten we het nog even aan te kijken en na een uurtje weer contact te hebben om te kijken hoe het er dan voor stond. Maar na 15 minuten werd ik weer gebeld, dat haar saturatie nóg meer was gedaald en dat ze 112 moesten bellen. Ik reed tot nader bericht door richting Almere. Een rit waarbij mijn gedachten èn gevoelens alle kanten opvlogen.

Lang verhaal kort: Roos haar saturatie trok bij en het ambulancepersoneel besloot in samenspraak met de kinderneuroloog dat Roos niet mee hoefde naar het ziekenhuis. Ik ben blij dat ondanks dat ze nu nog steeds in een status ligt het met een sisser is afgelopen. Het is fijn dat ik mijn schoonvader nog een knuffel heb kunnen geven… Waarschijnlijk de laatste.
Vandaag was a bumpy ride… En nu? Nu ben ik even compleet leeg…