Jaren lang speelde ik toneel. Als pubermeisje begon ik bij de rederijkerskamer in het dorp waar ik woonde. Ik speelde mee in grotere projecten en ik schreef en regisseerde zelfs een jeugdtoneelstuk. Geen rol was me te gek. Van hoer tot een saaie secretaresse met een Limburgs accent en toen ik zwanger was van Roos hing ik kotsend boven de wc voor ik het podium op moest als Franstalige magiër met een pruik als een suikerspin. Toneelspelen was mijn hobby, mijn passie. Tot Roos ziek werd. Tussen alle ziekenhuisopnames en zorgen door was het al lastig om overeind te blijven staan op mijn werk, laat staan tijd te hebben voor een hobby. Of misschien was de tijd er wel, maar de ruimte was er niet. Vooral niet in mijn hoofd. Het lukte me niet eens een boek te lezen, dus een toneeltekst uit mijn hoofd leren was al helemáál een onmogelijke opgave. Het hield me ook totaal niet bezig… tot afgelopen winter.
Door een coachtraject, goed ingerichte zorg rondom Roos, minder ziekenhuisopnames door de peg-sonde en het verleggen van grenzen, duidelijke afspraken op mijn werk en vooral het minder streng zijn voor mijzelf ontstond er beetje bij beetje weer ruimte… Ook ruimte om na te denken over toneel.
En terwijl ik rustig rondkeek naar een toneelclub om me bij aan te sluiten, stuitte ik per toeval op een advertentie voor een auditie.
En zo geschiedde het…

Afgelopen maandag schreef ik hetvolgende;

“Klaarwakker in bed na de technische doorloop. Waar ik gisteren nog dacht “Jezus, waarom doe ik mezelf dit aan?!!”, voelde ik vandaag de energie weer. De energie die ik 10 jaar lang gemist heb. De energie die ik altijd kreeg van toneelspelen. Wat is dít een fijne energie. En de voorstellingen moeten nog komen… we zijn er nog niet eens…

Niet eerder heb ik me zo naakt en onzeker gevoeld op het podium. Waar ik 10 jaar geleden gewoon op de planken stond zonder na te denken en vooral met veel lol, ben ik me nu bewust van elke stap die ik zet en ieder woord dat ik spreek. Onzekerheid die ik totaal niet ken van mezelf. Onzekerheid die er bijna voor zorgde dat ik me terug zou trekken. Helemaal toen ik hoorde dat ik een solo moest zingen. Die ook nog eens rete hoog bleek… Maar wat ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan. Dat ik het plezier wat ik uit het spelen met deze leuke groep boven die stomme onzekerheid wist te plaatsen. En dat ik het als falen zag om op te geven. Opgeven past ook helemaal niet bij mij…

En nu lig ik klaarwakker in bed. Terwijl ik morgen weer tussen ‘mijn’ 33 leuke kleuters sta en morgenavond weer mag knallen. En de avond daarna. En die daarna… en… 8 avonden. 8 voorstellingen. Klaarwakker in bed… Gruwelijk na te genieten van een fucking technische doorloop… Notabene het saaiste van het hele spektakel (overigens met respect voor de mannen van de techniek)!

Wat heb ik dít gemist in de afgelopen 10 jaar. Wat is dit genieten. En wat is dit weer een heerlijk gevoel. Eindelijk voel ik weer dat ik ruimte heb… voor mij.”

Vanavond spelen we met een fantastische groep mensen onze eerste avond voor publiek. En ik heb er rete veel zin in!