Voordat Roos mij mama maakte, had ik nog nooit ervaren dat je zó gruwelijk veel van iemand kunt houden. Natuurlijk houd ik veel van mijn familie, van vrienden, van Erik… maar nog nooit eerder hield ik zóveel van iemand dat mijn hart er soms pijn van doet. Echt pijn.
Zou het door de situatie komen? Is de liefde sterker omdat ik me besef dat het niet vanzelfsprekend is? Of is het omdat ik Roos het liefst zo dicht mogelijk bij me wil houden? Haar wil beschermen. Wil behoeden. Omdat ik haar het mooiste en beste leven wil geven dat ze kan leven. Is het omdat ik het haar zo anders gun? Het is liefde met trots, blijdschap en genieten van de hele kleine dingen. Het is liefde met schuldgevoel, verdriet, angst en mijmeren over hoe zo anders het had kunnen zijn… Het is pure liefde met een rauw randje. Een rouw randje. En liefde met een gouden randje. Dat denk ik vooral.

Overigens houd ik ook gruwelijk veel van Morris. Ook zoveel dat mijn hart er soms pijn van doet. Misschien is het dus ook gewoon iets dat hoort bij het moederschap…