Een rustige oudejaarsavond… Vrienden zoeken elkaar op, maar voor ons is het lastig om de deur uit te gaan met Roos. We kunnen haar niet ‘zomaar’ even ergens op bed leggen zoals we met Morris wel kunnen. Erik en ik zijn met z’n tweeën, Roos en Morris slapen al. En hoewel ik het na deze roerige week niet zo erg vind en waarschijnlijk 00.00 uur niet eens haal, voel ik toch een kleine steek van eenzaamheid bij dit soort avonden. Ieder jaar lijkt het erger te worden en ik kan niet precies uitleggen waarom. Het is niet de eerste keer dat we oud en nieuw met z’n tweeën vieren. En overigens ook niet de eerste keer dat ik al op één oor lig wanneer het vuurwerk de lucht in gaat en de champagnekurken ploppen.

Het eind van het jaar maakt me altijd wat weemoedig, misschien daarom het gevoel van eenzaamheid. Want alleen zijn we echt niet…
Schrijven lukt me ook niet goed. De afgelopen week begon ik duizend keer opnieuw aan het schrijven van dit blog. Steeds wiste ik de stortvloed van woorden en onsamenhangende zinnen over het afgelopen jaar… Ik vond het een pittig jaar. Erik ook.
Roos leverde veel in… Vooral qua energie, maar ook het lopen/ stappen lukt niet meer en eten en drinken gaat moeizamer. Er kwamen veel nieuwe dingen bij; iedere drie weken een injectie in haar bil, spalken, een button (sonde), douchebrandcard, plafondlift, saturatie monitor, nieuw soort aanvallen met ademstops en iedere dag darmspoelen. En de teleurstelling en hoop bij het NVS insteltraject 2.0. We kregen te maken met ziekte… o.a. van Morris die er bijna tussenuit piepte met een blindedarmontsteking en geperforeerde darm en Eriks vader die ongeneeslijk ziek werd. En ik had het even pittig op mijn werk en met mezelf.
Maar er gebeurden ook mooie dingen. De weekendjes weg en vakanties die we maakten naar de Veluwe, Texel, Camping de Ruimte, Leiden en Arnhem. We leerden nieuwe lieve mensen kennen en maakten mooie herinneringen met oude. We genoten van het samen zijn met ons gezin, familie en vrienden. We kregen zomaar lieve woorden, kaartjes en zelfs cadeautjes van mensen om ons heen en van volgers. Mensen leefden mee met Roos en op Morris zijn verjaardag in de lockdown dachten veel mensen aan hèm! Echt zo lief!

Er is zoveel gebeurd in 2021, ik kan het niet eens allemaal benoemen. Het was een onrustig, pittig, heftig, leuk, verdrietig, lelijk, nieuw, zwaar, spannend, fantastisch, vermoeiend, stom, bijzonder en toch ook wel mooi jaar. En nu zijn de oliebollen gebakken, staan de bubbels klaar, maar denk ik dat ik gewoon lekker vóór 00.00 uur mijn bed in duik.
Wat 2022 ons gaat brengen… geen idee. Ik zou een lijstje met wensen kunnen maken, met dingen waar we op hopen, met goede voornemens. Maar dat doe ik niet. Ik leef met de dag… dat is ver genoeg vooruit. Dus om 00.00 uur is het 2022, maar morgen is het voor mij gewoon morgen.

Houd elkaar zometeen om 12 uur even goed vast, geef elkaar een dikke knuffel en besef je dat samen heel bijzonder is!
❤️
Gelukkig nieuw jaar!