Toen we Roos ophaalden uit het logeerhuis lag ze al sinds de nacht in een status. Het eerste wat ons opviel was dat ze wat moeite had met ademhalen, ver weg maar ongemakkelijk was en dat ze blauwe vingers had. Eenmaal thuis belden we, na het meten van een lage saturatie, de huisartsenpost voor advies. Niet veel later stond de ambulance voor de deur. Voor de status waar ze in lag hoefden ze haar wat ons betreft niet mee te nemen, al merkte ik dat de verpleegkundige er niet helemaal gerust op was, maar de lage saturatie in combinatie met het ongemak maakte dat ze haar in het ziekenhuis wilden beoordelen. En dus reden we met spoed naar het UMCG. Spannend…. en totaal onnodig in mijn ogen, maar we waren er wel lekker snel.
Na ongeveer 4 uur op de SEH, waarvan ruim 3 uur aan de zuurstof, wat onderzoeken, bloedprikken en een thoraxfoto verder mochten we eindelijk naar huis. Roos bleef stabiel zonder zuurstof. Nog wel wat oncomfortabel, maar in de wetenschap dat de nachtdienst er zou zijn durfden we het aan. En de status waar ze nog steeds in lag? Dát is voor ons al een poos geen reden meer om te blijven… in het ziekenhuis wordt het niet beter.