“Als jonge mantelzorger groei je op met iemand, vaak een ouder, broer of zus die meer hulp nodig heeft. Dit omdat hij/zij een langdurige ziekte, lichamelijke of verstandelijke beperking, verslaving of een psychische aandoening heeft. De kans is groot dat je je daarover zorgen maakt, dat je vaak thuis moet meehelpen of dat je ouders minder aandacht voor je hebben.”

Bron: weekvandejongemantelzorger.nl

Vorige week kreeg ik via mijn werk lesmateriaal bij de week van de jonge mantelzorger. Terwijl ik een filmpje bekeek waarin werd uitgelegd wat een jongemantelzorger is, kwam Morris naast me zitten. Zwijgend keken we naar het filmpje. Tot het was afgelopen. “Mam, ben ik eigenlijk óók een jonge mantelzorger?”, vroeg Morris aan mij. En ik moest even slikken…

Ook al hekel ik het woord, Morris is inderdaad een jonge mantelzorger. De situatie met Roos maakt dat hij al vanaf zijn geboorte regelmatig geduldig moet wachten, dat hij ons verdriet en onze zorgen ziet, om moet gaan met teleurstellingen omdat dingen anders lopen, dingen ziet die hij niet zou moeten zien en dat hij zich zorgen maakt over zaken waar de meeste kinderen van zijn leeftijd nog niet eens over nadenken.
Morris herkent Roos haar aanvallen, kent medicijnen bij naam, weet hoe hij de magneet van de NVS moet gebruiken en kan op de juiste manier modelen wanneer hij met Roos kletst via de spraakcomputer. Hij reikt haar beker aan, pakt een schone luier en wacht geduldig wanneer we met haar bezig zijn. En soms ongeduldig, maar ik geef hem geen ongelijk… Als het slecht gaat met Roos mag hij niet met een vriendje bij ons thuis spelen en als kinderen kijken legt hij uit dat zijn zus Roos heet, 9 jaar is en epilepsie heeft.

De opmerkingen gerelateerd aan Roos die hij maakt zijn meestal prachtig, vol trots en liefde en soms enorm confronterend. Opmerkingen als “Roos is echt nooit boos mam, dat vind ik fijn.”, “Roos is belangrijker…”, “Ik vind het wel fijn als Roos weer gaat logeren.”, “Ik ben trots op Roos.”, Krijg je ook tranen in je ogen als je eraan denkt dat Roos dood gaat?” en “Jullie houden tóch meer van Roos!”. Morris zijn uitspraken en gevoelens mogen er allemaal zijn. Ze geven vaak aanleiding tot een open gesprek. We zijn enorm blij dat hij zich uit.

Morris is trots op zijn zus, maakt zich zorgen om zijn zus en had liever gewild dat ze gezond was. Hij ervaart dat leven met Roos niet altijd makkelijk is, maar leert tegelijkertijd zo ontzettend veel. Morris is de meest lieve, sociale, zorgzame broer die Roos zich maar kan wensen. En wij zijn, los Roos, enorm trots op hem.

Sinds vorige week weet Morris dat hij een jonge mantelzorger is. Maar hij weet niet beter dan dit… Roos is Roos. Roos is zijn zus. En Roos hoort erbij… En aan ons de taak om te zorgen dat wij hem blijven zien en hem het gevoel geven dat we hem zien!

Deze week staat in het teken van alle kinderen zoals Morris. De bewustwording van hun positie binnen het gezin en de enorme impact op hun leven. Laten we hen eens in het zonnetje zetten; zij hebben niet voor deze situatie gekozen, maar hebben er wel mee te dealen. Elke dag.