Na vorig schooljaar het hele jaar in de ziektewet te hebben gezeten, maar op de achtergrond iedere week (op ziekenhuisopnames na) wèl bezig te zijn geweest op mijn leuke nieuwe school, ga ik dit schooljaar weer ‘voor het echt’ beginnen. Niet meer op de achtergrond, maar in de groep. Met de kinderen. En ik heb er ontzettend veel zin in!
Eindelijk kan ik weer laten zien waar mijn kracht óók ligt, namelijk in de klas. Eindelijk kan ik mijn creativiteit weer kwijt en kan ik genieten van de uitspraken van en mooie gesprekken met kinderen. Eindelijk kan ik weer een bijdrage leveren aan de ontwikkeling en kinderen in hun kracht zetten. Eindelijk kan ik weer werken. Maar ondertussen vind ik het rete-spannend.
Spannend omdat ik me door de jaren heen steeds meer afvraag of ik dit werk, in de klas, wel kan blijven doen. Of het wel past bij de situatie thuis. Of ik het wel vol kan houden.

Ik wéét dat het niet aan mijn inzet ligt, want ik zet me voor de volle 100% in. En het ligt ook zéker niet aan mijn ‘juf-zijn’. Ik weet wat ik in huis heb en wat ik heb bij te dragen. Maar alles valt en staat met de situatie thuis die helaas niet gaat veranderen.
Het leven met Roos is intens en intensief. De zorg en zorgen blijven. In golfperiodes zullen we worden overspoeld door intens verdriet om dat wat niet is of om dat wat niet gaat komen. We zullen op heel wat momenten extra stress blijven ervaren omdat er zich weer nieuwe crisissen voor doen zoals ziekenhuisopnames, het wegvallen van de zorg, achteruitgang bij Roos, gesteggel met instanties, de eeuwige bureaucratie, dat wat er allemaal veranderd en geregeld moet worden wanneer ze 18 wordt of de zoektocht naar een goede plek voor Roos wanneer ze volwassen is.
Het leven met Roos is verre van stabiel en daar komt mijn zorg wat betreft mijn werk uit voort.

Het afgelopen schooljaar heb ik veel gesprekken gevoerd en nagedacht over hoe ik weer aan het werk zou kunnen, zonder dat ik door de stress in mijn thuissituatie (weer) in een burn-out beland. En dat heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat we Roos voortaan op maandag en dinsdag thuis houden van Ilmarinen. Op deze dagen is de zorg voor Roos thuis dichtgetimmerd en hoeven wij niet meer af te wegen (voordat we naar ons werk vertrekken) of Roos wel of niet naar het kinderdagcentrum kan. Want dat voortdurend afwegen, schakelen en vanalles regelen wanneer het niet kon, is één van de dingen die de afgelopen jaren veel energie heeft geslurpt.
Ik hoop dat de oplossing zoals we hem nu hebben, dé oplossing is om ‘gewoon’ te kunnen blijven werken. Geen stress, gedoe en geregel op werkdagen.
Dit jaar voelt voor mij als d’r op of d’r onder. We gaan het zien. Maar nu geniet ik er in ieder geval weer van!!