We zijn er zat van met elkaar. Van het thuis zitten. We missen het kopje koffie bij familie, het wijntje op het terras, de uitjes naar de bioscoop, de pretparken om onze kinderen te vermaken in de vakantie. Geen spontane uitstapjes naar de dierentuin, niet even ‘lekker’ de stad in, verjaardagen worden niet uitbundig gevierd met een gezellige borrel, weekendjes weg vallen in het water en het is nog maar de vraag of de geplande vakanties in de zomer door kunnen gaan. We zijn zat van het moeten los laten van ons ‘normaal’.

“Hoe kan het toch dat wij er niet zoveel ‘last’ van hebben?”, vroeg ik laatst aan Erik. Sinds de intelligente lockdown cocoonen we met z’n allen thuis en het heeft wel iets knus. We kwamen al snel tot de conclusie dat ons ‘normaal’ dicht bij het normaal van de Corona ligt.
In 2013 hebben wij ons oude ‘normaal’ noodgedwongen los moeten laten. Het jaar dat Roos haar eerste epileptische aanval kreeg en alles anders werd. Ons nieuwe ‘normaal’ bestaat sinds dat jaar uit voortdurend afwegen wat wel en wat niet kan. Het bestaat uit teleurstelling omdat we tegen beperkingen aanlopen of omdat dingen niet door kunnen gaan vanwege Roos haar gesteldheid. Dingen die eerder zo ‘normaal’ leken. Vakanties, uitstapjes, een wandeling door het bos, een dagje naar zee, een weekendje weg, een hapje eten met het gezin, gezellig de stad in en zelfs samen op verjaardagsvisite. Het is allemaal niet meer vanzelfsprekend…
Maar ons ‘normaal’ maakt ook dat we des te meer genieten van de dingen die wèl mogelijk zijn. We zijn creatiever geworden, inventiever… en we kijken verder dan onze neuzen lang zijn.

Corona dwingt iedereen om ‘normaal’ los te laten en dat is verdrietig, ellendig, teleurstellend en geeft een hoop frustratie en gedoe. En natuurlijk baal ik ook dat mijn traditiegetrouwe weekendje Oerol er dit jaar anders uit zal zien en dat we onze vakantie deze zomer voor het tweede jaar achtereen in het water zien vallen, maar het is helaas zoals het is. We kunnen ons er ook nu niet te lang druk over maken, verzinnen een nieuwe creatieve oplossing en genieten extra van de dingen die wèl lukken en mogelijk zijn… En dat zien we overal om ons heen nu ook gebeuren tijdens de Corona-crisis.

Terwijl iedereen staat te popelen om het normale leven weer op te pakken, hoop ik dat het stuk bewustwording blijft. ‘Normaal’ is niet zo vanzelfsprekend als het soms lijkt.