Het is 1 januari. 2019 is voorbij. Gelukkig. Want ondanks dat er heus wel mooie dingen waren, stond ons leven in 2019 vooral in het teken van ziekenhuisopnames en overeind blijven staan terwijl we zo ‘op’ waren… Zo ‘op’ zíjn. Er overleden meerdere dappere, bijzondere kinderen in onze omgeving. Veel te jong. En zelfs op eerste kerstdag ontvingen we het verdrietige nieuws dat er een lief mooi meisje was heengegaan. Bizar hoe alle verhalen zo confronterend en angstig dichtbij komen… Want ook wij hebben dit jaar voor het eerst de angst gevoeld om Roos te verliezen. Een angst die voor ons godzijdank geen werkelijkheid werd, maar voor de ouders van Nanoek✨, Hrant✨, Ami✨ en Isabel✨ helaas wel. Onze gedachten zijn bij hen…
Tot het eind van het jaar bleef de epilepsie de gemoederen flink bezig houden hier in huis. Met veel slechte dagen, veel noodmedicatie en met het ziekenhuis weer akelig dichtbij. Dat laatste hebben we afgehouden omdat Erik en ik ons oprecht afvragen wat een opname nog oplevert behalve ontzettend veel stress. Gelukkig leek Roos tijdens de kerstdagen wat meer op te leven. Niet geheel zonder aanvallen, gebroken nachten of noodmedicatie, maar sinds Kerst is ze met name overdag helder, knuffelig en lacht ze veel. En daar genieten we intens van.

En nu is het alweer 1 januari. We zijn een nieuw jaar gestart. Zonder teveel terug te blikken op het heftige 2019, zonder goede voornemens, wensen of nadenken over wat 2020 zal gaan brengen. Gewoon, een nieuw jaar in het hier en nu… Samen. En dat is voldoende.

Gelukkig nieuwjaar allemaal!