Helemaal onderin de verkleedkist vond ik hem toevallig weer. Ik kreeg gelijk een brok in mijn keel.
Throwback naar 2012, toen mijn moeder een foto van Roos met deze diadeem maakte en naar mij stuurde. Guitig koppie en een lachje recht in de camera. Hoogstwaarschijnlijk reagerend op haar naam. We wisten nog van niets.
En nu, zes jaar later, zette ik de diadeem weer op bij Roos en probeerde een plaatje te schieten. Lastig, want op haar naam reageren doet Roos al lang niet meer, laat staan op commando recht in de camera kijken en lachen. De kerstmannen op de springveren dansten op Roos haar hoofd als ze bewoog. Een sensatie die te leuk was om stil te blijven zitten. Tussen de tientallen bewogen foto’s, zat één foto waar Roos heel even dromerig voor zich uitkeek.
2012 vs. 2019. Een wereld van verschil….