Roos is jarig. Ons kleine grote meisje werd vandaag 8 jaar geleden geboren. Een prachtig mooi gaaf baby’tje. Althans van buiten. Wat we toen nog niet wisten was dat van binnen een slapend monster schuilde dat een paar maanden voor haar tweede verjaardag wakker zou worden. We wisten toen nog niet dat ze regelmatig in het ziekenhuis zou liggen. Of dat ze ernstig verstandelijk beperkt zou raken. We wisten niet dat ze haar spraak zou verliezen of dat ze moeizaam (en soms helemaal niet) zou gaan lopen. Laat staan dat ze haar eigen rolstoel zou krijgen. We wisten niet dat ze nooit zou leren fietsen of haar zwemdiploma zou halen. Of dat ze niet naar school zou gaan en nooit vriendinnetjes over de vloer zou krijgen. We wisten niet dat ze niet zindelijk zou worden of zelfstandig zou leren eten. Toen Roos geboren werd, wisten we eigenlijk niks. Helemaal niks…

Als je kind (ogenschijnlijk) gezond geboren wordt, ga je er haast als vanzelfsprekend vanuit dat je kind vroeg of laat leert lopen en zijn eerste woordjes brabbelt. Dat hij naar school gaat als hij 4 wordt, leert fietsen zonder zijwieltjes, zijn zwemdiploma haalt, leert lezen, schrijven en rekenen, naar de middelbare school gaat… opgroeit tot een steeds zelfstandiger persoon…. Maar je weet het niet. Eigenlijk weet je niks. En dat is maar goed ook. Je kunt er toch niets aan veranderen.

Vandaag was Roos jarig. En wat we 8 jaar geleden niet wisten, weten we nu wèl… We weten het wanneer de scholen zijn begonnen en Roos niet naar groep 5 gaat. We weten het wanneer kinderen van vrienden hun zwemdiploma halen. We weten het wanneer we meisjes van haar leeftijd in het dorp zien fietsen. En we weten het wanneer we op Roos haar feestje alle kinderen vrolijk zien springen op de trampoline met elkaar. Zelfs kinderen die veel jonger zijn dan haar… We weten het op de stomste en meest onverwachte momenten. Soms op de voorgrond, soms meer op de achtergrond, maar we weten het altijd. En we blíjven het weten…

Roos is 8. Ik weet het. En vandaag nèt even wat meer.