Mijn kind heeft meer zorg nodig dan de gebruikelijke dagelijkse zorg die een kind van 7 nodig heeft. Sterker… als ik niets doe, gebeurt er ook niets. Roos is in alles afhankelijk van anderen. Ze zou langzaam in bed weg liggen kwijnen als er niemand naar haar op of om zou kijken. Daarnaast heeft ze die rottige aanvallen en een verstandelijke beperking, die ervoor zorgen dat ze áltijd toezicht nodig heeft. Overdag, maar ook ‘s nachts. De nachten die voor ieder mens zo belangrijk zijn, maar waarin wij zèlfs dan nog op scherp staan en dus nooit diep of lang slapen. Maar we klagen niet, we kennen ook mensen die er iedere nacht een aantal keer uit moeten om hun kind te draaien. Wíj kunnen soms gewoon blijven liggen omdat we inmiddels kunnen horen of het tijdens een aanval noodzakelijk is eruit te gaan of niet.

Naast de zichtbare zorg is er ook nog de onzichtbare zorg. Die bestaat uit indicaties aanvragen, zorgcontracten regelen, zorgbeschrijvingen schrijven, urendeclaraties indienen, medicatie bestellen, medicatie uitzetten, afspraken regelen en bezoeken, hulpmiddelen aanvragen of reparaties doorgeven, zorgen dat je thuis bent om de levering luiers in ontvangst te nemen (zo blij met mijn ouders naast ons wonen…), taxi- en logeerplanning invullen en doorgeven, telefoontjes plegen met instanties, omgaan met bureaucratie, de administratie van Roos bijhouden…. etc. 

Als je bovenstaand verhaal leest, kun je concluderen dat ik officieel een mantelzorger ben. Ik gruwel van dat woord, want ik ben vooral gewoon moeder. 

Zaterdag 10 november was het ‘de dag van de mantelzorger’. Voor mij was het gewoon een dag zoals alle anderen. Ik werd níet in het zonnetje gezet, kreeg geen schouderklopjes of een bosje bloemen. En dat hoef ik ook niet. Want Roos is mijn kind en ik ben haar moeder. En ik doe gewoon wat een moeder moet doen; zorgen voor haar kind(eren).