Het begon allemaal met de kaarten voor een voorstelling. Een muzikale voorstelling voor kinderen van 1-4 jaar.
Op het promotiefilmpje zag ik peuters ronddwalen tussen de muzikanten en de interactie tussen spelers en publiek was mooi en intiem. Een voorstelling die uitermate geschikt leek voor Roos. Na navraag of het gebouw toegankelijk was, bestelde ik kaarten. Vastberaden om Roos gewoon mee te nemen naar een reguliere theatervoorstelling.

En toen was het zover. Afgelopen zondagochtend. De ochtend van de voorstelling.
Erik had geen zin om mee te gaan en ik was daarnaast ook ‘even’ vergeten te overleggen of hij überhaupt mee wilde… Stom!
Eerst riep ik heel stoer dat ik dan wel alleen zou gaan met Roos en Morris. Maar hoe dichterbij de aanvangstijd, hoe groter de knoop in mijn maag… Want wat als Roos een grote aanval zou krijgen? Wie zou me dan kunnen helpen? En wat als Morris zou moeten plassen? Wie zou er dan op Roos letten? Wat als Roos een poepluier zou krijgen? Waar zou ik haar dan kunnen verschonen? Wat als Roos de voorstelling niet zou trekken en Morris het wèl leuk zou vinden? Wat als Roos in haar irritante gesputter zou vervallen? En wat als de muzikanten of de rest van het publiek dan geïrriteerd zou kijken? De knoop in mijn maag werd groter en tranen welden op. Tranen omdat ik het Roos zo enorm gun, maar het soms zo ingewikkeld is. Tranen omdat ik dit zo graag wil, maar het (nog) niet durf. En vooral tranen omdat ik me schuldig voel…

Na lang tobben heb ik de kaarten weggegeven aan een buurvrouw en ben ik met Roos naar een concert in Ilmarinen gegaan (dat toevallig op dezelfde dag was). Daar hoefde ik me niet druk te maken over alle wat-als-en. Lekker veilig, lekker ‘gewoon’. Roos genoot, Morris genoot en ik genoot.
Maar ook al hadden we uiteindelijk een leuke ochtend, er is tóch nog één ‘wat als’ die in mijn hoofd rond blijft spoken…

Wat als we nou wèl gewoon naar de voorstelling waren gegaan?