Veel verhalen, maar geen woorden
De afgelopen weken heb ik regelmatig mijn site geopend om een nieuw blog te schrijven. Steeds begon ik met schrijven, maar wiste uiteindelijk mijn woorden weer…
Ik schreef over Roos die begin oktober vanwege ontregelde epilepsie twee weken werd opgenomen in het UMCG. En over de impact daarvan op ons allemaal. Ik schreef over hoe deze opname resulteerde in een opname in het SEIN in Zwolle (waar ze inmiddels alweer 4 weken is opgenomen). En over hoe het voelt om je kwetsbare meisje van 6 in vreemde handen achter te laten. Ik schreef over de stilte in huis. Het gemis. En ik schreef over mijn schuldgevoel, omdat haar opname ook betekent dat we thuis even bij kunnen tanken en niet 24/7 op scherp hoeven te staan. De rust.
Ik schreef over het 24-uurs EEG van Roos dat ik heel confronterend vond (ook al wist ik eigenlijk wel dat het net als voorgaande EEG’s slecht zou zijn). Over dat Roos in een maand tijd van 2 naar 5 soorten medicatie ging, terwijl we het liefst zo min mogelijk ‘troep’ in haar lijfje stoppen. En ik schreef over de bijzondere en fijne ontmoeting met andere ouders van meisjes met KIAA-2022 op de Zeldzame syndromendag van het SEIN begin november.
Ik schreef over de proef met de oogbesturingscomputer. Over Roos haar mooie reactie op de Pieten tijdens de intocht van Sinterklaas. En ik schreef hoe verrast ik was en hoe ik het waardeerde dat het SEIN ook aandacht besteedde aan het kinderfeest. Ik schreef over het vertrouwen in de lieve mensen die nu voor Roos zorgen. En ik schreef verder over hoe het thuis allemaal gewoon doorging. Over hoe lastig ik het vond een juiste school voor Morris te vinden. Over een heel vervelend telefoontje met de planner van de bedrijfsarts en over dat ik gelukkig even een rustmoment kreeg van mijn werk.
Ik schreef veel. Heel veel. En toch lukte het me niet een samenhangend verhaal op papier te krijgen. Steeds als ik de juiste woorden had gevonden, kwam er weer wat nieuws bij en kon ik weer opnieuw beginnen.
En nu neem ik genoegen met dit blog. Losse zinnen, die wellicht veel vertellen. En misschien dat door al deze losse zinnen, mijn hoofd weer ruimte heeft voor nieuwe verhalen.
Wordt vervolgd….
8 gedachten over “Veel verhalen, maar geen woorden”
Geen woorden voor deze álles zeggende blog….
❤️
Lieve Iris,
Dit zijn geen losse zinnen. Dit is jouw leven. Dat is ingewikkeld. Dat is niet weten waar te beginnen. Dat is bij iedere keuze ook schuld te voelen. Dat is keer op keer een kras op je ziel oplopen. En toch gaan jij/jullie die krassen niet uit te weg. Gaan jullie het leven vol aan. En blijkt keer op keer de liefde. Die ongelofelijke liefde er weer te zijn. Voor mij zijn dit geen losse zinnen. Voor mij is dit een liefdesverhaal.
Wauw… Bedankt voor jouw mooie lieve woorden Arthur ❤️
Hoi Iris,
Losse zinnen om een verhaal te vormen en wat voor een verhaal. Wat bijzonder hoe je dot steeds zo mooi weet te omschrijven. En super hoe jullie als gezin omgaan met alles wat er op jullie pad komt. De detours die gedwongen moet worden gevolgd maar ondanks dat toch mooie plaatjes opleveren. Het nadeel van een detour is dat je niet goed weet waar je langs wordt geleid. En dan kom je soms op verassende plaatsen uit die in zichzelf wonderbaarlijk mooi zijn. Ondanks alle detours (omleidingen☺️) wens ik jullie een mooie december tijd en een prachtig nieuw jaar.
Groet Leonie
❤️
Dag Iris,
Wat ben jij een geweldig mens ! Wat een kracht en liefde,
jij bent niet een star jij bent een “Goldstar”.
Met diep respect, J&S.Eskes.
Dank je voor je lieve woorden Jan! Gelukkig woont mijn vader naast me, voor het geval de ’Goldstar’ er even door zit… Hij weet de motor wel weer draaiende te krijgen